Update!

Het lijkt (gelukkig) allemaal wel redelijk goed te gaan. Met slapeloze nachten gepaard met paniekaanvallen, wat steken in mijn lever en vreemde vage pijntjes links bij mijn rib, is het nog gewoon te doen!

Het rare is dan ook, dat je het dus niet aan de buitenkant ziet, maar ik zou het toch niet graag willen zien, hoe het er vanbinnen uitziet... Nee dankje.

Ik merk dan ook dat er van opgekeken wordt als ik dus iets doe waarbij veel inspanning voor nodig is (niet dat ik dat vaak doe, haha).

Je hoort ze denken :" Hey jij daar.

Jij bent toch ziek? Hoe kan dat, dat jij nu zulke dingen aan het doen bent. Dat past niet in het plaatje".

Je voelt je eigenlijk een soort van schuldig als je idd iets aan het doen bent, waarvan je geniet en dat je het er voor over hebt om de dagen daarna kapot erdoor te zijn.

Dus met andere woorden, men heeft gehoord dat je ongeneeslijk ziek bent, dus ziet men je waarschijnlijk liever gauw doodgaan??? I don't know.

Terwijl ik juist het idee heb dat ik te weinig doe...hmm

Ik wil meer, veel meer...

~~~

Verder kijk ik uit naar 4 april, Kensington :)

en de andere uitstapjes dan wel MET mijn kinderen.

Lieve mensen. 

Geniet elke dag♡

Liefs,

Een mama die naar bed gaat en haar schatjes♡♡ een welterusten kus geeft, denkend aan, dat deze lieve kindjes straks geen mama meer hebben! 

#‎oneerlijk  :(