Zelfcensuur

Wie mij de laatste week digitaal heeft gevolgd, weet wat me heeft beziggehouden. En het zou logisch zijn als ik daar vandaag over zou spreken. Het zou logisch zijn als mijn column daar vandaag over zou gaan. Maar iets hield me tegen. Ik belde wat vrienden op voor advies en kwam tot de conclusie dat ik me maar beter gedeisd kon houden. Want, zo schreef een vriend al eerder, bestaat de kans om veroordeeld en zelfs verguisd te worden. Bang dat dit misschien mijn laatste column voor dit programma zou kunnen zijn.

Deze column werd zondag voorgedragen in het KRO radioprogramma Hemelbestormers

Ik ging dus op zoek naar een politiek correcte invalshoek. Naar veilig nieuws. En omdat ik de laatste dagen zo bezet was door datgene wat me bezig hield, stond de rest van de wereld even stil. Ik dook in de wereld van het nieuws en kwam al snel Rutte tegen die iets mompelde over verantwoordelijkheid.

Maar in dit geval maakte het niet uit of het geluid nou aan of uit stond. Het stigma van Rutte als een gladde tweedehands-autoverkoper, als een jongetje, als de man die met Wilders in zee ging – als heel veel, maar behalve als een leider – werd er alleen maar door bevestigd. Bovendien, als het aangezicht van Rutte ook nog eens een nostalgisch verlangen naar premier-in-ruste Balkenende veroorzaakt, dan weet je hoe laat het is.

Verder kijken dus.

Ik kwam een uitspraak van VVD-fractievoorzitter Zijlstra tegen die van mening is dat ontwikkelingssamenwerking het afkopen van een schuldgevoel is. Het is de wereld op zijn kop. De waarde van een Nederlandse aardappel ligt lager dan die in Afrika omdat Europa de prijs van de eigen producten kunstmatig laag houdt. En als dat al niet erg genoeg is, dumpen we onze overschotten – onze gruwelijk mismaakte plofkippen – ook nog eens in het arme continent. En omdat we het gek vinden dat al die Afrikanen hun levens riskeren door deze kant op te willen komen, scherpen we ook nog eens ons asielbeleid aan.

Want als het aan de VVD ligt, blijven Zwarte Pieten de enige kleurlingen die in Nederland met open armen worden onthaald. Die brengen tenminste cadeautjes mee, dragen iets bij aan onze economie, maken kinderen blij en gaan na een maand vrijwillig, en zonder enig schuldgevoel weer weg.

Maar bij mij wringt de schoen wanneer het hebben van een schuldgevoel afgedaan wordt als iets waar we maar beter van genezen moeten worden. Het is juist een complexe emotie die de vinger legt op alle scheef gegroeide verhoudingen in de wereld. Het is hetzelfde gevoel dat ik op dit moment ervaar omdat ik zwijg over datgene wat me deze week werkelijk heeft beziggehouden. Het is een schuldgevoel, omdat terughoudendheid plaats heeft gemaakt voor zelfcensuur.

Want vandaag wilde ik het eigenlijk hebben over Gaza. Over het feit dat superieure Israël momenteel een gebied, twee keer zo groot als Texel, met een inwonersaantal van 1,6 miljoen mensen, bombardeert. Vanuit de lucht, grond en de zee. Om over het offensief in de media maar te zwijgen.

Ik had het willen hebben over de foto van de Palestijnse BBC journalist die zijn elf maanden oude zoontje verloor, over de omgekomen vrouw die zwanger was van een tweeling, over het omgekomen nichtje van een ‘kennis’, maar ook over de geschiedenis die daar aan voorafging. Over de bezetting, de Apartheidsmuur, de checkpoints, de wegen die alleen voor Israëliërs bestemd zijn, over de annexatie van land, de etnische zuivering, het onthouden van drinkwater, het vernielen van olijfbomen, de illegale nederzettingen, de onvoorwaardelijke steun van Nederland aan dit beleid, en de blinde haat die daar in beide kampen uit voortvloeit.

Daar had ik het vandaag eigenlijk over willen hebben.

Wellicht dat er ooit een tijd komt dat je gewoon mag kunnen zeggen dat Israël net als zijn Arabische buurlanden een schurkenstaat is. En dat mensen je niet scheef aankijken, maar het nog eens zijn met je ook.

Tot die tijd blijven we gewoon klagen over het wanbeleid van de VVD. Dat is maatschappelijk gezien wel verantwoord en altijd veilig.

Volg Abdelkarim El-Fassi ook op Twitter Foto: CC – Wall in Palestine Lees ook : Lydia de Leeuw: Bericht uit de Gazastrook en Harrie Verbon: Wie begon er met geweld: Hamas of Israël