'Zakkenvullers zijn het, allemaal!'

Hoewel politieke partijen voor een groot deel op vrijwilligers draaien, hebben veel mensen het idee dat politiek draait om geld verdienen. Daarmee doen ze alle vrijwilligers in de verkiezingscampagne enorm te kort. Daarom bij deze een klein inkijkje in de campagne, bedoeld ter lering ende vermaak en als hart onder de riem voor alle campaigners.

De verkiezingscampagne is altijd een bijzondere tijd. Erg druk, maar ook gezellig. Je leven staat wel een beetje op zijn kop als je kandidaat bent, campagneleider of om een andere reden actief campagne voert. Iedere dag zijn er flyeracties te doen, debatten te bezoeken, interviews te bekijken op tv, persberichten en filmpjes om te delen op social media, krantenkoppen om op te reageren en als er echt niets te doen is, kun je flyers rondbrengen of posters gaan plakken. De meeste mensen doen dit gewoon naast hun (voltijd) baan, relatie of gezin. Ze hebben het er voor over dat ze hun medekandidaten en -campaigners en de campagneleider gedurende de campagne soms vaker zien dan hun partner, familie of vrienden.

Al die mensen doen het bovendien vrijwillig en in de meeste gevallen ook nog eens zonder enige hoop om zelf in de raad (of ander politiek orgaan) terecht te komen, omdat ze op een onverkiesbare plaats op de lijst staan (al dan niet uit vrije wil). En de mensen die wel hoog op de lijst staan, komen daar meestal pas na jarenlange onbetaalde inzet. Waarom ze het dan toch doen? Omdat ze bepaalde ideeën hebben over hoe de wereld eruit moet zien, zich ontzettend druk maken om hoe we omgaan met de natuur, zich boos maken over hoe we omgaan met ouderen of mensen die extra zorg nodig hebben, zich het leed aantrekken van mensen die niet rond kunnen komen, of gefrustreerd zijn over onhandig beleid. Uit idealen dus.

Zulke grote dromen en idealen, dat die mensen in weer en wind en op de gekste tijden de straat op gaan. In de regen op een station staan te flyeren om half zeven ’s ochtends en dezelfde avond tot elf uur bij een debat zitten om hun lijsttrekker te steunen. Op een winderig plein proberen om mensen uit te leggen dat stemmen écht belangrijk is deze keer, omdat de gemeente zoveel extra zorgtaken krijgt na deze gemeenteraadsverkiezingen. Of juist als het een keer wél lekker weer is – dat is het namelijk zelden in campagnetijd – met een loodzwaar pakket folders door de buurt sjokken, terwijl iedereen op het terras zit.

Maar er wordt weinig geklaagd, behalve over het weer misschien. Campaigners slepen elkaar er ’s ochtends doorheen door voor elkaar verse koffie te kopen op het station, als het koud is pauzeren ze met een kopje warme chocolademelk in een café en na een lange actiedag wordt er natuurlijk nog een borrel gedronken of samen gegeten. Je leert veel over politiek en allerlei verschillende onderwerpen in je gemeente, komt op nieuwe plekken (van wijken waar je normaal gesproken niets te zoeken hebt tot zalen van het stadhuis waar je normaal niet in komt) en je ontmoet veel nieuwe mensen. Met andere partijen is het onderling meestal ook wel gezellig. Je wisselt flyers uit, maakt wat halfgemeende flauwe grappen over elkaars partij en gaat er vervolgens vandoor met een paar pennen of schuursponsjes.

Vorige week stond ik zelf weer voor het eerst bij een flyeractie. Met koude vingers, maar het was droog en er was een leuke groep vrijwilligers. Niets te klagen dus. Een mevrouw wilde geen flyer, ze ging toch niet stemmen. Evenmin als de vriendin waarmee ze ging winkelen. “Nee, het heeft toch geen zin. Ze zijn allemaal hetzelfde. Het zijn allemaal zakkenvullers.” Daar sta je dan, met je idealen, vrijwillig je tijd te steken in een verkiezingscampagne.

Dit artikel verscheen op het weblog van Alicia Hobbel