Wij zijn allen kinderen

De wereld likt z’n wonden en gaat weer over tot de orde van de dag. En zo gaat het altijd. De aanslagen in Parijs hebben laten zien dat de internationale gemeenschap één kan zijn na een verschrikkelijke gebeurtenis, maar vaak kruipt iedereen weer terug in zijn of haar schulp totdat zich weer een nieuw drama aanbiedt. Maar dan wel een drama dat slechts voor een deel van de wereld vreselijk is.

Men is Oost-Indisch doof. Vorige week zijn honderden mensen gedood bij aanvallen van Boko Haram in Nigeria. Volgens Amnesty International zijn zelfs tweeduizend mensen omgekomen. Lichamen van slachtoffers liggen nog steeds overal, maar prachtige internationale eenheid, zoals getoond in Parijs, is hier nergens te bekennen.

Ver-van-ons-bed-rampen De leden van Boko Haram bombarderen al tijden kerken, executeren buspassagiers, cafébezoekers, militairen en vallen zelfs het VN-hoofkantoor aan. Vorig jaar ontvoerden de leden meer dan tweehonderd schoolmeisjes van een school in het noordoosten van het land. Ook afgelopen december werden meer dan honderd vrouwen en kinderen ontvoerd. Nog gruwelijker is dat deze beesten de ontvoerde kinderen ook inzet als moordenaars. Afgelopen weekend waren er aanslagen waarbij meer dan 24 doden vielen. De daders waren meisjes van tussen de tien en twaalf jaar oud.

En dan hebben we ook nog onze grote vriend Joseph Kony. De oprichter van Verzetsleger van de Heer, een Oegandese rebellenbeweging. Het Internationaal Strafhof heeft in 2005 een internationaal arrestatiebevel uitgevaardigd tegen hem. De strijders worden beschuldigd van extreem gewelddadig gedrag, zoals het afhakken van ledematen en verkrachting van jonge meisjes die ook als seksslaven gevangen worden gehouden. In 2012 beloofde de internationale gemeenschap (lees: Westerse wereldleiders) dat deze verschrikkelijke man nog dat jaar opgepakt of gedood zou worden. We zijn alweer ruim twee jaar verder en niemand heeft het nog over Kony en zijn kindsoldaten.

Belangen van kinderen Waarom krijgt de ene gebeurtenis of situatie wel de volledige aandacht en de andere minder of zelfs helemaal niet? Is er dan toch sprake van belangen? Ja, maar dat wisten we al. Dat snel en adequaat met z’n allen IS aanpakken, heeft uiteraard ook te maken met het gebied waar de verschrikkingen plaatsvinden. En met de belangen die vele wereldleiders daar hebben. Maar wat mij het meest raakt is dat we als internationale gemeenschap wel die saamhorigheid kunnen vinden als er belangen in het spel zijn of als de vrijheid van meningsuiting in het geding is. Maar als kinderen bruut worden ontvoerd, verkracht, als kindsoldaten worden gebruikt of gedood, gebeurt er bar weinig.

Als de mensheid iets gemeenschappelijk heeft, dan zijn dat kinderen. Iedereen is kind geweest, kinderen worden geboren en kinderen zijn de toekomst. En als je in God, Allah of Jahweh gelooft, zijn wij allen Gods kinderen. En toch kunnen we als internationale gemeenschap geen vuist maken tegen kinderarbeid, armoe, gebrekkig of geen onderwijs, kindslaven of kindermoord. Nooit eerder werden zoveel kinderen geconfronteerd met geweld, angst, honger en ziekte. Nooit eerder moesten zoveel kinderen zien te overleven in noodsituaties. “De wereld staat in brand maar kinderen hebben hem niet aangestoken”, zoals Unicef pleit.

Ik roep de wereld op om het welzijn van kinderen als hoogste prioriteit te stellen. Ik roep de wereld op om massaal te demonstreren tegen de verschrikkingen die volwassen kinderen aandoen, overal op onze mooie planeet. Ik roep de wereld op om de beulen van IS, Boko Haram en het Verzetsleger van de Heer keihard aan te pakken. Ik roep de wereld op om onze kinderen te koesteren, lief te hebben en te beschermen. Ik roep de wereld om Unicef te steunen. Ik roep de wereld op om gezamenlijk kind te zijn. #jesuisenfant!