We zijn nog niet van Wilders af

Er heerst deze week veel vreugde en leedvermaak over de PVV. Geert Wilders heeft immers ramp op ramp getroffen. De kamerleden Hernandez en Kortenoeven namen op dramatische wijze afscheid van de leider. Een PVV-lid van de Utrechtse Provinciale Staten werd dood in een bos gevonden omdat hij kennelijk niet meer kon leven met het feit dat zijn echtgenote, een gerenommeerd advocate, zwaar had gefraudeerd. De koele schoonheid Fleur Agema maakte haar reputatie nog eens waar door een plan om de kachel in de gevangenissen laag te zetten. Daardoor kwam haar afstudeerproject weer in het vizier: een bajes waar de ingezetenen volgens de methodes van Pavlov worden getraind. Net zoals vroeger in de Sovjet Unie gebeurde.

Nu zal, denken de verstandige mensen, de partij wel in elkaar storten. Nu zullen de kiezers toch wel inzien dan zij zich laten verlokken door het zoete gefluit van een rattenvanger. Nu hebben ze door dat ze op een cynische wijze worden gebruikt.

Ik zou me wat dat betreft niet rijk rekenen. De kans is groot dat Wilders juist sterker uit deze crisis komt en afstevent op een nieuwe verkiezingszege.

Dat heeft te maken met de relatie tussen de leider en zijn stemmers. Hij is voor zijn aanhang geen vakbekwaam persoon aan wie ze een hoge bestuurspost willen toevertrouwen omdat hij ongeveer in hun richting denkt. Nee, hij is – net als Pim Fortuyn – een verlosser. Kijk maar naar de vele tweets en reacties op het internet waarin Geert of dhr. Wilders gevraagd wordt in te grijpen.

Geert Wilders is niet zomaar een Haagse politicus. Hij is een heiland, hij zal zijn kudde uit Egypteland leiden naar het rijk van de veiligheid waar de touwtjes weer uit de brievenbussen hangen en de moslims zijn vertrokken. Hij brengt de blijde boodschap. Dat niet alleen. Als Verlosser heeft Geert Wilders ook al hun leed op zijn schouders getild. Hij gaat de onderdrukte verweesde kudde voor in het lijden. Hij ondergaat de spot van zijn tegenstanders en de geselslagen van zijn vijanden om zijn aanhangers te verlossen. Hij draagt voor zijn schapen een ontzaglijk kruis.

Daarom ziet de aanhang van Wilders de mokerslagen die hem deze week hebben getroffen, als een bewijs te meer dat hij de heiland is en de enige die hun tranen kan drogen. Hij is immers de enige die hun eindeloze zelfmedelijden, hun diepe verongelijktheid begrijpt. Hij zegt: kom maar tot mij die belast en beladen zijn. En dan kniel je, zoals de paus het zou zeggen, voor hem neer in een kinderlijk geloof.

Het valt niet mee die band tussen de herder en zijn schapen te doorbreken. Als ze in de gaten hebben dat zij een valse profeet volgen, is het meestal te laat.

Daarom denk ik dat Geert Wilders op 12 september een goede uitslag maakt.