Volgend jaar zes bussen

Elk jaar zijn we getuige van hetzelfde rituele gevecht tussen voor- en tegenstanders van Zwarte Piet. Elk jaar komen dezelfde argumenten en tegenargumenten tevoorschijn, en elk jaar lopen we braaf het hele rijtje af. En zo raken we nooit tot de kern van het verhaal.

De kern is  onze traditie. De term, bedoel ik, niet het feest. Met  onze traditie  geven de voorstanders aan dat er een  ons  is en een  hun. Wij, Nederlanders, en de anderen die geen Nederlander zijn. Die anderen die, ook als ze in Nederland geboren zijn en in het bezit zijn van Nederlandse identiteitskaarten en stemrecht en AH-Bonuskaarten, niet bij ons horen. En dus minder of geen recht van spreken hebben.

De kern is een machtsvraagstuk. Staan wij, de witte Nederlanders, het toe dat zij, de niet-witte Nederlanders, vragen stellen bij onze tradities of niet? Vinden wij, kortom, dat zij gelijkwaardige burgers van Nederland zijn of niet?

Het antwoord stond gisteren op de A7.

Mocht u met mij van mening zijn dat alle Nederlanders gelijkwaardig zijn, dan is het dringend nodig dat u – fysiek, als het kan – gaat staan voor de vrijheid van meningsuiting van iedereen,  al vindt u zelf ook dat Zwarte Piet niet aangepast hoeft te worden. Praktische solidariteit is hard nodig. Ik weet het, ik heb makkelijk lullen vanuit Italië, maar laat het niet nog een keer gebeuren dat een handjevol idioten de vrijhed van meningsuiting op een druilerige snelweg om zeep helpt.

Volgend jaar rijden daar minstens zes bussen. Afgesproken?