'Van Gogh'-thriller blijkt verbijsterend saai

De moord op Theo van Gogh heeft in Nederland gezorgd voor veel maatschappelijke onrust. Goed dus dat er eindelijk een film over is gemaakt.

Dat de scenarioschrijver en producer goede vrienden waren van Van Gogh kan zo’n film de boosheid geven die hij nodig heeft. Daarnaast ben ik een groot liefhebber van conspiracy thrillers , dus puur als cinefiel ben ik bij dat dit genre ook eens wordt uitgeprobeerd in Nederland. Met dit alles in acht genomen is het verbijsterend dat ‘2/11 Het Spel van de Wolf’ zo teleurstellend saai geworden is.

De film speelt zich af in de dagen na de moord, waarin de AIVD zijn straatje probeert schoon te vegen. Had de moord kunnen worden voorkomen? Is er geblunderd? Is er informatie niet goed gedeeld? Door wie en waarom? De vertelling is wat warrig, maar lijkt er op neer te komen dat Van Gogh zou zijn opgeofferd door internationale veiligheidsdiensten omdat connecties van Mohammed Bouyeri konden leiden naar Bin Laden. Dat klinkt wat vergezocht maar niet onwaarschijnlijk. De makers willen hiermee vooral onrust stoken en debat losmaken. Intrigerende, relevante vragen leveren helaas niet automatisch spannend drama op.

De film toont vooral veel oninteressante personages die in oninteressant scènes met oninteressante dialogen dorre feiten opdreunen, afgewisseld met een paar slecht uitgewerkte thriller-clichés. Geen moment gaat het vlammen. Om het verschil te proeven hoef je maar te denken aan de romans van John Le Carré (en de betere verfilmingen daarvan). De Britse auteur kan als geen ander aantonen hoe spionagediensten door bureaucratie, paranoia en machtspelletjes de gevaren in stand houden die ze zouden moeten vernietigen en hoe gewone mensen daar slachtoffer van worden. Alleen weet Le Carré wél banale procedures beklemmend en emotioneel te maken.

Beklemmend en emotioneel is precies was 2/11 Het Spel van de Wolf niet is. Het is geen slechte film, eerder een film die onverschillig laat. En dat is eigenlijk nog erger voor een productie die was bedoeld om debat los te maken. Wie hoopt op een flinke por in de discussie over de radicale islam komt ook bedrogen uit. Op dat gebied wordt er niets gemeld dat je niet uit de opiniepagina’s van de kranten kunt halen.

Scenarist Theodor Holman maakte eerder met Van Gogh het evenmin erg gelukte Interview en Medea. Wat je ook mag denken van Holman als columnist en polemist, één ding is duidelijk: hij is een ongelooflijk slechte scenarioschrijver.

Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde, bespreekt op Joop wekelijks een film. Volg Bart ook op Twitter