'The English surgeon' wijt succes aan eigen medische kerkhof

Wie succes heeft, moet fouten hebben gemaakt en daaruit lering hebben getrokken. Toch vinden we dat lastiger te behappen als het om artsen gaat, maar ook die artsen hebben het moeilijk om weer door te gaan na een medische misser. “Er zijn niet veel chirurgen die niet lijden als het misgaat”, aldus de vooraanstaande Britse neurochirurg Henry Marsh. Maar zegt hij in NRCV’s Altijd Wat: “Falen is noodzakelijk voor de medische vooruitgang”.

[klik op de foto op naar het interview te gaan]

In Nederland merken deskundigen op dat het naast de aandacht voor de slachtoffers ook belangrijk is om nazorg te bieden voor medische professionals als het misgaat. Uit een enquete blijkt dat 50 procent van artsen en verpleegkundigen gezondheidsklachten krijgt na het maken van missers. En er zijn niet veel artsen die openhartig voor hun fouten durven uit te komen. Rechtszaken houden ze vaak stil terwijl ze doorgaan met hun werk maar gebukt gaan onder de stress en onzekerheid.

Henry Marsh ook wel bekend als ‘The English sergeon’ vanwege zijn boek over zijn werk in Oekraïne, schroomt niet om over zijn missers te praten. Eerlijkheid vindt hij belangrijk en dat zou bij veel meer ziekenhuizen de maat moeten zijn volgens hem. Zijn eigen medische kerkhof is naar eigen zeggen groot, maar als hij die niet gehad had, was hij ook niet zo succesvol, zegt hij in NRCV’s Altijd Wat.

Marsh die zijn carrière in het Britse ziekenhuis verliet vanwege de kille en nare sfeer, schreef onlangs het boek ‘allereerst niet schaden’ . Een titel die hij zelf nogal ironisch vindt, want als neurochirurg was hij nooit zo succesvol geweest als hij niet van zijn fouten had geleerd. In Altijd Wat openbaart hij een aantal van zijn medische missers.

Elke chirurg heeft een innerlijke kerkhof waar hij af en toe heen moet om na te denken over zijn fouten en mislukkingen. Het is een plek vol bitterheid en spijt.” Maar zegt hij ook: “Je moet een paar mensen beschadigen om een heleboel mensen te kunnen helpen.

Terugkijkend op zijn eigen carrière zegt hij lering te hebben getrokken uit de behandeling van erg zieke patiënten. “Ik dacht dat ik beter was dan ik dacht”, zegt hij eerlijk. Een aantal van zijn patiënten raakten na de operatie verlamd of overleden kort daarop. “Als je niets probeert, leer je je grenzen niet kennen. Het is een balans. Je moet weten waar je moet stoppen.”

Voor één van zijn missers, waardoor een patiënt levenslang gehandicapt raakte, moest zijn ziekenhuis zes miljoen pond schadevergoeding uitkeren aan het slachtoffer. “Dat kost een heel leven zorg, zes miljoen, maar 40 procent daarvan gaat naar advocaten. Dat is veel geld.”

Zelf vindt hij dat het geld beter gebruikt kan worden om meer mensen met minder ingewikkelde ziekten, beter te maken. “Onze bronnen en middelen op deze Aarde zijn beperkt. Daarom kunnen we beter tijd en geld steken in het trainen van dokters.”

Ook merkt hij op dat sterven veel moeilijker én duurder is geworden door de moderne geneeskunde. “En dat is een probleem waar niemand nog een antwoord op heeft. Dood en leven gaat om hoe we nu leven. Leven om negentig te worden in plaats van tachtig heeft geen zin.”