Terroriserend insektenvolk

Op Twitter tweette ik onlangs over muggen. Elk jaar blijf ik namelijk hoop houden dat, met het aanbreken van de warmere maanden, de steekgrage zoemers hun habitat hebben verlegd naar andere oorden. Een straat verderop ofzo. Dit blijkt telkens weer ijdele hoop te zijn. Het terroriserende insektenvolk kiest er toch weer voor om bij elke gelegenheid die zich aandient te kiezen voor óns huis. En bij voorkeur ook nog ónze slaapkamer.

Nadat ik deze tweet had geplaatst, kwam er een aantal goedbedoelde reacties in mijn inbox binnen. Het muggentweetje had wat losgemaakt. Fanatieke muggenliefhebbers waren geprikkeld en staken hele pleidooien af, over het wel en wee van de mug en het nut van zijn bestaan. Eigenlijk moet ik ‘haar’ bestaan zeggen, want het zijn enkel de vrouwelijke ellendelingen die mij het bloed onder de nagels, en alle andere willekeurige lijfelijke plekken, vandaan halen. Zo was er bijvoorbeeld iemand die mij erop wees dat de voedselketen volledig uit balans zou raken, wanneer er geen muggen meer zouden bestaan. Want, zo werd mij onderwezen, muggen leggen eitjes in water. De larven die hieruit voortkomen worden opgegeten door de vissen. En vissen worden weer gegeten door diverse vogels en de mens. Overigens vraag ik me af of deze vissen hun menukaart dan niet een beetje kunnen updaten, en de muggenlarf als delicatesse willen schrappen? Er blijft dan toch nog zoveel anders lekkers over, zou je denken.

Verder wees iemand me erop, dat ik het ook van de positieve kant kon bekijken. Het blijkt namelijk ook zo te zijn dat mensen met weinig stress een prettiger lichaamsgeurtje verspreiden voor de kleine, zoemende dracula’s, dan mensen met veel stress. Dus ik ben een gewillig slachtoffer voor de vliegende bloedmonsters omdat ik wellicht minder stress ervaar tijdens de maanden zonder de ‘r’ in hun naam? Verkoopt het Kruidvat dan inmiddels ook stress-geurstoffen, in een hoge dosis, waarmee ik mezelf kan insmeren? Of moet ik zorgen voor een minder prettige lichaamsgeur, door meer stress op te wekken en wellicht op deze manier het zoemtuig om mijn aura heen te leiden? Nog steeds kon ik geen enkele vorm van sympathie opwekken voor de bloedruikende terroristen onder de insekten.

Om wellicht enigszins te kunnen begrijpen wat zo’n monster bezielt om mijn nachtrust te ontnemen en mij wekenlang opzadelt met de jeukende bulten die een prikje veroorzaakt, ben ik ‘de mug’ gaan Googlen. Wat me opviel is de uitgekiende anatomie van het steekinsekt. Er is over nagedacht. Elk lichaamsonderdeel heeft zijn functie, die essentieel is om te kunnen overleven. Van zuigsnuit (het steekwapen) tot de achterpoten (die langer zijn om bedreigende luchttrillingen te kunnen signaleren) is het een mega-interessant en goed doordacht diertje waar je bijna waardering voor zou krijgen. Zeker wanneer ‘ze’ full-screen op mijn beeldscherm verschijnt.

Tot nu toe kan niets of niemand mij echter overtuigen van het feit dat muggen er toe doen. Zelfs de meest elitaire benamingen (‘Culicidae’, alias steekmug) laten me niet de urgentie inzien van hun bestaan. Toch ben ik me bewust van het feit dat we ons elk jaar weer nederig moeten neerleggen bij hun aanwezigheid en de bijbehorende killertrics. De mug zal immers geen steek veranderen.