PVV behandelt journalisten honds

Over journalisten wordt vaak gezegd dat de beroepsgroep op de laagste trede van de maatschappelijke ladder staat. Er heerst wantrouwen tegen journalisten, omdat – goede – journalisten doorvragen en geen genoegen nemen met hapklare antwoorden. Vooral de relatie tussen journalisten en politieke figuren is een interessante: ze hebben elkaar immers beiden nodig. De journalist controleert de politiek, terwijl de politiek de journalist wil gebruiken om de eigen boodschap de wereld in te krijgen. Politieke partijen proberen de werkomstandigheden voor de pers dan ook altijd zo optimaal mogelijk te maken. Hoe anders is dat bij de PVV. Politiek verslaggever Jos Heymans doet er een boekje over open.

Op de website van RTL Nieuws vertelt Jos Heymans over de hondse behandeling door de PVV. Zo moet de pers extra vroeg aanwezig zijn – om veiligheidsredenen, heel begrijpelijk – maar PVV’ers die dezelfde veiligheidschecks moeten ondergaan melden zich pas twee uur later. PVV-leider Geert Wilders zelfs pas vijf uur later. De omgeving waarin de pers Wilders moet afwachten heeft, om Heymans te citeren, veel weg van een Zuid-Amerikaans cellencomplex.

Heymans schrijft :

In een veel te kleine kroeg worden journalisten geperst in een hoekje van 4×2 meter, waar zo’n dertig mensen, een tiental tv-camera’s, radiozenders, fotoapparatuur en computers een plekje moeten vinden. Afzettingslinten moeten voorkomen dat we de ruimte proberen op te rekken. Er zijn geen stoelen of tafels, wel een paar verdwaalde limonadekratten waarop we bij toerbeurt kunnen zitten. Voor het opladen van telefoons, laptops en accu’s zijn twee stopcontacten beschikbaar; we proberen de oplaadtijd zo efficiënt mogelijk te verdelen.

De bedompte ruimte mag in principe niet worden verlaten. Af en toe mogen we vijf minuten luchten, als gevangenen in een Zuid-Amerikaans cellencomplex. Toiletbezoek gaat onder begeleiding.

De politiek verslaggever sluit af door zich af te vragen waarom journalisten dit gedrag van Wilders überhaupt nog pikken, in plaats van te zeggen: Geert, je zoekt het maar uit.

Van Geert Wilders is bekend dat hij kritische journalisten er flink van langs geeft. Hij noemt ze ‘links’, wat in zijn ogen iets heel vies is, of beledigt ze door ze regelrecht ‘dom’ te noemen.

In het gebouw van de Tweede Kamer gelden speciale regels voor de pers. Zo is het niet toegestaan om met een draaiende camera op parlementariërs af te stappen. Dat mag alleen wanneer de persoon in kwestie daarvoor toestemming heeft gegeven. In de praktijk houdt niemand zich er aan, Tweede Kamerleden paraderen maar al te graag voor de camera’s. Ook Geert Wilders. Tenzij de vragen hem te lastig worden. In 2012 diende hij daarom een klacht in. Heymans destijds: “Terwijl we hem élke week staan op te wachten. Die neiging hebben meer Kamerleden: als de vragen een keer niet bevallen, ineens wel klagen.”

Rutger van Santen, politiek verslaggever van de Wereldomroep werd in 2008 nog geschorst omdat hij Geert Wilders in een interview met oud-Kamerlid Tofik Dibi een ‘leugenaar’ en een ‘racist’ noemde. Eerder werd hij ook al op het matje geroepen omdat hij in een column had geschreven ‘altijd tegen de boevenbende van Wilders’ te zijn.

De conclusie is dat journalisten geen kritiek op Wilders mogen hebben, maar Wilders mag hen wel uitmaken voor dom. Iedereen die een kritische vraag stelt krijgt het naar zijn hoofd geslingerd. Zo sneerde hij naar actrice Elle van Rijn onlangs , nadat zij hem ondervroeg over zijn Nederlands-Indische herkomst en de niet-Nederlandse herkomst van zijn echtgenote, nog: ‘misschien dat ik gezond verstand heb, ik hoop dat u dat ook heeft, of krijgt’