Pavlov bij Syrië

Ik ben al geruime tijd voor militair ingrijpen in Syrië. Het genocidale regime moet koste wat het kost gestopt worden. We hebben de destructieve gevolgen van non-interventie sinds maart 2011 allemaal kunnen aanschouwen op Youtube en Facebook.

De Syriër is in nood, hij of zij schreeuwt al meer dan twee jaar om hulp. Wat hebben ze gekregen? Een Chinese en Russische middelvinger in de ‘Veiligheidsraad’ met alle vernietigende gevolgen van dien. Nu zijn, wat heet ‘westerse’ (terwijl er een hele groep ‘niet-westerse’ landen ook hun steun hebben toegezegd, zoals Turkije en Jordanië) mogendheden dezer dagen in voorbereiding om een eerste stap te zetten om de genocide in Syrië een halt toe te roepen. Maar voor sommige – waaronder veel linkse – mensen lijkt ‘anti-imperialisme’ belangrijker dan het stoppen van genocidaal geweld. Ze schieten gelijk in een anti-Amerikaans reflex en maken de vergelijking met Irak of Afghanistan , komen met lege one-liners ‘geweld leidt tot meer geweld’ of – als ze helemaal niks te bedenken hebben – wordt rechts-racistische retoriek overgenomen en het Syrische volk in diskrediet gebracht als zijnde het ‘terroristen’.

Het Westen Ik begrijp waar het vandaan komt, het ‘Westen’ heeft zoveel kapotgemaakt dat alles wat het ‘Westen’ doet tot wantrouwen leidt. Nu is wantrouwen of een kritische blik niet zo’n slechte eigenschap. Integendeel, het is juist de taak van de ‘kritische burger’ om alles wat we voorgeschoteld krijgen, met name als het gaat om de overheid, te onderwerpen aan twijfel. De staat heeft ons immers vaak bedonderd en dat zal het blijven doen. Maar er is een verschil tussen redelijke kritiek en onredelijke dogmatiek.

Mensen die nu zo gekant zijn tegen interventie doen me denken aan de ‘race man’. Een ‘race man’ is iemand die vanwege een lang verleden van racisme en onderdrukking alles door een raciale bril bekijkt. In de ogen van de ‘race man’ bestaan er bijvoorbeeld geen ‘goede Hollanders’: het zijn allemaal racisten, ook al heb je een paar aardige gozers onder hun, je moet altijd oppassen, want ze zijn niet te vertrouwen. Ook deze positie valt te begrijpen, maar dat maakt het niet minder onredelijk.

Deze mensen maken me bang. Het wordt zwart voor hun ogen als je met nuances komt of, in dit geval, pleit voor ingrijpen. Ze zijn dan alles behalve ontvankelijk voor argumenten en feiten.

Maar goed, laat ik toch nog een poging wagen. Syrië in 2013 is geen Irak in 2003. Ik was tegen de militaire invasie in Irak. Die Amerikaanse inval sloeg helemaal nergens op. Ten eerste, zoals we allemaal weten, zijn er nooit massavernietigingswapens gevonden in Irak, hetgeen de aangevoerde reden was van Amerika om Irak binnen te vallen. In Syrië zijn massavernietigingswapens al meerdere keren gebruikt. Trouwens, je hebt geen chemische wapens nodig om massa’s af te slachten, dat kan en gebeurt ook met conventionele wapens in Syrië: Russische Migs, helikopters en tanks voeren willekeurige bombardementen uit onder de bevolking. Hele wijken worden platgebombardeerd met het doel om mensen in het beste geval (sprekend vanuit een genocidale moraliteit) te doden of zodanig te terroriseren dat ze vluchten en nooit meer terugkomen.

Ten tweede vormde Irak in 2003 totaal geen bedreiging voor de regio. Het was een naar binnen gekeerd land, dat zwaar gebukt ging onder de sancties van de VN. We zien vandaag dat de Syrische burgeroorlog een overspill effect heeft in Libanon en Turkije. Het Syrische regime doet alles om aan de macht te blijven. Libanon is bijvoorbeeld nooit als een onafhankelijk land beschouwd en via Hezbollah heeft het regime zich altijd in de Libanese politiek gemengd. Dat werpt nu zijn ‘vruchten’ af, want Hezbollah’s tegenprestatie is een heuse militaire interventie in de Syrische burgeroorlog, waar mensen die nu zo tegen interventie zijn weinig reuring over hebben gemaakt.

Horror Wat betreft Turkije is de politiek van het Syrische regime altijd steun aan de Koerdische PKK geweest. Nu Turkije onderhandelt met de PKK en eindelijk vrede lijkt te bereiken met de Koerden, speelt het Syrische regime de Alevitische en christelijke kaart (respectievelijk; het openlijk aanwakkeren van sektarische gevoeligheden via de Turkse oppositiepartij CHP (die een significante alevitische achterban heeft); het regime zinspeelt bewust op de angstgevoelens van de christenen door de horror van de Armeense holocaust uit 1915 op te rakelen, immers, “waren het niet de Turken die de Armeense genocide hebben gepleegd en die nu al die ‘terroristen’ van de FSA steunen ?” Met andere woorden, dezelfde verdeel- en heerstactieken die het regime heeft overgeërfd van de Franse tijd (1919-1946) én intern gebruikt om overeind te blijven.

Last but not least, in 2003 was er in Irak geen burgeroorlog met meer dan 100.000 dodelijke slachtoffers (Assad heeft meer Arabieren vermoord dan Israël sinds 1948); meer dan 100.000 mensen die worden vermist (hoogstwaarschijnlijk dood of in overvolle martelkelders); 2 miljoen vluchtelingen in buurlanden en 6 miljoen internally displaced persons .

Deze cijfers doen non-interventionisten blijkbaar niks. Waarom niet, omdat Amerika niet de dader is? Waarschijnlijk zullen zij zich ‘stoer’ blijven verzetten totdat er geen enkele Syriër meer overgebleven is om voor te interveniëren. De Engelse filosoof John Stuart Mill heeft eens het volgende gezegd: “A person may cause evil to others not only by his actions but by his inaction, and in either case he is justly accountable to them for the injury.”