Waarom kunnen mensen zich zo moeilijk voorstellen dat de demonstranten in Egypte ‘gewoon’ strijden voor hun vrijheid?
We leven in enerverende tijden. Het nieuwe decennium is nog geen twee maanden oud en in diverse Arabische landen is de geest uit de fles. In Tunesië is de dictator gevlucht, in Algerije komt de bevolking nu ook in beweging, en in Egypte is het Tahrirplein al meer twee weken gevuld met duizenden Egyptenaren, wat nu dus heeft geleid tot het vertrek van ‘president’ Mubarak. Het laatste protest raakt mij tot nu toe het meest, omdat het zo massaal is en zo puur lijkt. En ook omdat verschillende religieuze groepen, die elkaar soms naar het leven staan, nu samen strijden voor democratie.