Natuurlijk wilt u mij als uw nieuwe premier

Het Nederlandse politieke systeem is dusdanig vastgelopen, dat we ons waarschijnlijk niet meer aan ons eigen nekvel uit het moeras kunnen trekken. Er zitten twintig partijen in de Kamer, met evenzoveel middelmatige figuren aan het hoofd. Nieuwe verkiezingen zullen geen verschil maken.

De oplossing komt weer van buiten. Zoals Napoleon en Hitler ons respectievelijk de negentiende en de twintigste eeuw binnensleurden, zal hun eenentwintigste-eeuwse evenknie dit kunstje herhalen. Toch weiger ik me hier op voorhand bij neer te leggen, zelfs wanneer dit betekent dat ik het premierschap zelf op me moet nemen.

Want laten we eerlijk zijn: het is vies werk. Meteen na mijn beëdiging door koning Willem-Alexander zal ik bloed aan mijn handen hebben. Ik ben verantwoordelijk voor een staatsapparaat dat beslist over leven en dood. Wie krijgt er asiel en wie crepeert? Welke patiënt krijgt een dure kankerbehandeling en welke niet?

De klootzak wiens schuld dit uiteindelijk is, ben ik, en niemand anders. Verschuilen achter ‘de kiezer’ zal ik mij niet. Ook hoort u mij nooit zeggen dat ‘iets van Europa moet’. Voor elke beslissing van mijn regering neem ik de volle verantwoordelijkheid. Dat u mij dikwijls haat en wilt doodschieten, vind ik begrijpelijk.

Hopelijk is een zittende politicus bereid om met de hierboven beschreven instelling minister-president te zijn, dan kan ik leuke dingen blijven doen. Maar ik verzoek iedereen die graag aardig gevonden wordt zijn of haar ambitie te laten varen. Word directeur van een hogeschool of van een omroep, dat is eervoller werk.

Na deze vijf ronkende alinea’s is er vrees ik geen weg meer terug. Natuurlijk wilt mij als uw nieuwe premier, u begrijpt dondersgoed dat er anders weer een enge buitenlandse dictator aan te pas moet komen. De vraag die rest: sluit ik mij aan bij een bestaande partij, of kom ik met een eigen lijst?