Namens de kinderen Bos

Ik heb de afgelopen dagen in grote verwarring de oplaaiende discussies gevolgd over het al dan niet tijdvretende ambities opzij zetten voor de ambitie om je kinderen in de gevoelige leeftijd te begeleiden en daarvan te genieten. De opgewonden debatten werden in de tachtiger jaren alleen maar gevoerd door vrouwen/feministes, die zowel door mannen als door veel vrouwen met pek en veren werden overgoten als ze zeiden dat buiten- en binnentaken eerlijker verdeeld moesten worden. Met name ook, zou ik zeggen, voor de kinderen-in-kwestie (die ik in deze discussie niet heb gehoord).

Mijn verwarring over het terug treden van Wouter Bos (vooral, meer dan dat van Camiel Eurlings) was gemengd met boosheid over de bom die hij hiermee plaatste in het debat, terwijl al die vrouwen die het niet redden in de combinatie van een zware carrière en de zorg voor thuis, toch eigenlijk als losers werden beschouwd, niet in de laatste plaats door henzelf. Onszelf, ik heb zelf ook mijn ambities een kop kleiner gemaakt omdat ik de vaart der volkeren niet kon combineren met de zorg en liefde voor mijn kind.

Ik hoor nu dat Wouter Bos een ‘watje’ wordt genoemd, dat hij het ‘zinkende schip’ verlaat, dat als je ‘a’ zegt je ook ‘b’ moet zeggen, etc. etc. Nu is het schip niet zinkend, of niet zinkender dan de afgelopen en zeker de komende jaren, nu is Wouter Bos niet de enige die ons voor rampen en crises kan behoeden, hij heeft de afgelopen jaren bewezen geen ‘watje’ te zijn en ik vind het stoer dat hij het belang van drie kleine kinderen even stelt boven wat landsbelang genoemd wordt. Ik respecteer zijn persoonlijke keuze danook zeer. Ook als hij nu gaat voor een baan die menselijker trekken heeft dan die van minister van financiën/lijsttrekker.

Wat niet wegneemt dat hier een groter probleem bespreekbaar is geworden: het politieke bedrijf spant zich nog lang niet genoeg in om mensen (voornamelijk toch nog vrouwen) die hun kwaliteiten en talenten aan de publieke zaak willen geven in staat te stellen dat ook thuis te doen. En: lees ook de artikelen van Helees Mees van Women on top , die op een ander niveau hetzelfde wil bereiken als ik. Ze hebben bereikt dat Kamerbreed een motie is aangenomen om 15 tot 30 % tot 2015 vrouwen in raden van bestuur van bedrijven te krijgen, twee jaar geleden, maar nog niet echt geëffectueerd volgens mij. En als die vrouwen er dan toch terecht komen, moet je dan van ze eisen dat ze 24/7 werken en kinderloos blijven?

Job Cohen heeft ooit, toen zijn kinderen in de puberteit waren, zijn politieke activiteiten aangepast aan de behoeften van zijn gezin. Wouter Bos doet dat nu ook. Daarmee zijn het geen watjes, maar helpen ze de zaak van een gezonde samenleving een stapje vooruit.