De witte tranen van Rosanne Hertzberger
#MeToo maakt meer kapot dan je lief is
© cc-foto: Spyros Papaspyropoulos
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (33)
En daarbij: Waar is het bewijs? Dat is ook een reden dat veel slachtoffers niet naar de politie gaan, want ze hebben vaak geen bewijs (meer) en zijn bang niet geloofd te worden. Juist omdat er met dit soort zaken altijd wordt geroepen: waar is het bewijs? Ze voelen alsof ze hun zaak al opgelost en wel moeten aandienden want iedereen roept altijd: waar is het bewijs? Alsof een aangifte doen het enige bewijs zou kunnen zijn dat er echt iets crimineels heeft plaatsgevonden. Hoeveel mensen doen er wel geen aangiften als hun fiets gestolen. Als iemand zegt: Mijn fiets is gestolen, roepen mensen ook niet standaard massaal: waar is het bewijs? Oh, je hebt geen aangifte gedaan van je gestolen fiets, dus je liegt! Slachtoffers vertellen het vaak nog niet eens aan eigen familieleden en vrienden, laat staan dat ze wel met alle gemak naar de politie stappen. En om dit hele complexe aan seksueel geweld en alles dat erbij komt kijken inzichtelijk te maken, werd Metoo in het leven geroepen. In plaats van te roepen: Waar is het bewijs, wil ik bij deze roepen: Waar is jullie empathie?!
Op mijn werk wil ik mijn werk kunnen doen, als ik wil flirten ga ik wel naar de kroeg. Mevrouw vergeet dat de werkomgeving geen datingsite is, gepast gedrag hangt af van de situatie. Stel ik ben hulpverlener, zou ik het dan ook prima moeten kunnen vinden om met mijn cliënten te flirten, want dat maakt MIJN dag zo leuk? Hoe weet mevrouw dat haar collega's wel gediend zijn van haar aanstellerig geflirt. Alleen aandachtshoeren moeten zonodig overal kunnen flirten! Mevrouw is zeer onzeker als ze constant op deze manier op zoek moet naar mannelijke validatie, ga eens in therapie om iets aan je eigenwaarde te doen, dan heb je al dat geflirt niet meer nodig om je dag door te kunnen komen. En daarbij, iemand onzedelijk betasten vind ik niet bij flirten horen. Mevrouw vind dat slachtoffer van seksueel geweld maar gelijk aangiften moeten doen, dat is pas zwart/wit denken. Seksueel geweld is voor slachtoffers vaak niet altijd gelijk te herkennen als seksueel geweld, omdat er vaak veel manipulatie bij komt kijken. Daarbij speelt ook verdringen een rol, door het opgelopen trauma. Soms duurt het jaren voordat iemand begrijpt wat haar/hem overkomen is. En denk maar niet dat de politie altijd even begripvol is. Mevrouw probeert een zwart/wit oordeel te vellen over iets waar ze blijkbaar totaal geen verstand van heeft. Hoe kan aandacht vragen voor seksueel geweld nu ooit ondergeschikt zijn aan dat mensen dan niet meer durven te flirten op het werk. Alsof dat erger is dan seksueel geweld. Ik zou zeggen, als seksueel geweld teruggedrongen kan worden doormiddel dat niemand meer mag flirten op het werk, dan is die "opoffering" dat dubbel en dwars waard! Dom stuk dit!
De auteur stelt de vraag: wie bepaalt eigenlijk wat grensoverschrijdend gedrag is? Het antwoord is deels ook: de wet. Het slaan op billen van collega's zou in bepaalde gevallen op aanranding kunnen neerkomen. De auteur stelt niet voor om de wet te veranderen, dus pleit zij nu voor het overschrijden van de wet? is dan de vraag die in mij opkomt.
Yes! Eindelijk eens een frisse wind door dit gezapig gedrocht van een onderwerp dat gekaapt en verkracht door velen verworden is tot een generieke aanklacht tegen vele onschuldigen.
Je zal maar een wat timide meisje zijn en een grote kerel vind dat 'ie wel een "onschuldig" grapje kan maken, of je zou maar hard je baan nodig hebben en de baas vind dat ie wel aan je billen mag zitten. Lang niet iedereen is weerbaar genoeg om het op te nemen tegen iemand die twee keer zo groot en zwaar is of iemand die autoriteit heeft. Tara, leuk voor je dat je niet op je mondje gevallen bent. Power to you. Maar kun je dat van 15 jarig meisje met een laag zelfvertrouwen verwachten? Of van een autistische twintiger? Of van een vrouw die aan den lijve ondervonden heeft wat een man precies kan doen als zijn geduld op is? En wat ga je doen aan iemand die je in het voorbijgaan in het kruis grijpt? Je bent in een kroeg of op een festival, moet kunnen? Je hebt wel een korte rok, dan ben je toch op zoek naar dat soort aandacht? Ach kom nou meisje, 't is toch een compliment? Ach gut, spartel je tegen? Nee, ik laat je pols niet los, hier geef me een kusje. Hard to get? Ik zie het in mijn werk elke week gebeuren, en God zij dank is het mijn werk om er wat aan te doen. Want puntje bij paaltje hebben de meeste vrouwen geen kans, zeker niet als de man zelf wel bepaalt wat de grens is. Want wij mannen hebben van James Bond geleerd dat nee helemaal geen nee betekent. En ja, vrouwen komen met dingen weg waar mannen niet mee weg zouden komen. Dat is ook niet per se een goed iets. Maar in zijn algemeenheid kan puntje bij paaltje een man een vrouw wel van zich afslaan, verbaal of fysiek, wat andersom een stuk lastiger kan zijn.
Mooi verhaal Tara. hier heb je er een terug!!. Werkzaam in de engineering heb ik de bedrijfstak zien veranderen van een mannenbolwerk naar een gemengde werkvloer. Niets was zo leuk en spannend als dat. Je komt er achter dat ieder zijn persoonlijke grenzen heeft. met de een kan je zonder probleem meest foute en grove grappen uitwisselen.De ander geef je je kerstpakket dat welkom is in haar grote gezin. Maar de door schalksheid verluchtigde, en door knipogen verlichte, op het randje beleefde levenswijze is het mooiste dat er is. En ja: Af en toe per ongeluk over het randje. Nou Gelijk de angel eruit halen. Dat is secondenwerk. Gelijk weer samen terug naar de goede verhouding. Die verhouding is veel te veel waard om op losse schroeven gezet te worden. Uiteindelijk waren bij mijn afscheid de welgemeende drie zoenen, en de warme handdrukken het enige lichamelijke wat ooit heeft plaatsgevonden. Tara, In een paralel universum waren wij helse collega's geweest waar het plezier van af gespat zou hebben. We zouden elkaar gemogen hebben. terwijl ik toch een beetje lelijk mannetje ben!! Geef nooit op!!
Ja flirten is leuk zolang het leuk is. Maar zodra je leidinggevende, die jij afstotelijk vindt, al te nadrukkelijk, dagelijks naar je borsten kijkt i.p.v. naar je artikelen, wordt het al vervelender. Zeker als hij nadat je je bezwaar uit suggereert dat je hem “te vriend” moet houden omdat je anders nooit meer ergens aan de bak komt. Die klap op de bil van je collega, die dat prima vindt, is prima. Heeft niets met #metoo te maken. Zodra je zijn leidinggevende wordt, hem “straft” voor het niet “meespelen” met je bil-klap-plagerijtjes door bv salarisverhogingen te ontzeggen of zijn carrière gaat dwarsliggen, dan ben je een heuse #metoo-er. Dader dus. Je bent journalist, mocht je ooit een functie als hoofdredacteur ambiëren, dan zou het prettig zijn als je die functie krijgt op basis van je functionele capaciteiten en dat je er niet seksuele gunsten voor moet verlenen. Ook dat zijn #metoo gebeurens. #metoo gaat niet over flirten op het werk, het gaat niet over ontspannen met elkaar omgaan. Het gaat over machtsmisbruik waarin de “machthebber”, de leidinggevende, de directeur, de leraar, zijn/haar macht ge/misbruikt voor de eigen seksuele gratificatie of fantasietjes. Soms “onschuldig” - doch vervelend. De enge schooldirecteur die aan m’n bh-bandje frummelde en probeerde mijn t shirt in te kijken om mijn 14-jarige borstjes te begluren is er zo een: omdat het de directeur is, een oudere man bovendien, zal je niet zo snel iets zeggen. Onderling werd er uitgebreide over de man gegriezeld, hij deed het bij bijna alle meisjes. Naar de politie hoef je niet te gaan want wat kunnen ze hem maken? Maar als ooit zijn naam naar boven komt in een #metoo verhaal, als klachten over aanranding of verkrachting naar boven komt: ik geloof het direct. En daar heeft hij het dan ook helemaal zelf naar gemaakt. Soms minder onschuldig. De minder onschuldige variant is de klacht die loopt tegen Weinstein&co: het chanteren van vrouwen door hen werk te ontzeggen als ze aangifte willen doen wegens aanranding en verkrachting. Helaas is het nog steeds zo dat in de meeste gevallen het slachtoffer het veld moet ruimen en niet de dader.
Veel discussianten zijn behoorlijk afgedwaald van het oorspronkelijke onderwerp: het gebruiken van macht om seksuele "gunsten" af te dwingen. Uw voorbeelden passen daar nog steeds goed bij. Mevr. Lewis is in mijn ogen vooral onprofessioneel bezig. Goede persoonlijke contacten impliceren niet dat je de hele tijd grenzen moet opzoeken.
Beste mevrouw Lewis, het grote voordeel is met #MeToo is dat al uw vragen overbodig zijn. Er zijn geen bewijzen oid meer nodig, het is #MeToo. Wil je promotie en rij je tegen je baas op, maar je krijgt de promotie niet? #MeToo. Vind je een mannelijke collega niet aardig en wil je hem het liefst zien verdwijnen? #MeToo. ben je een zesje en zit je achter een vent aan die een negen of een tien is, maar hij wil niet? #MeToo. Het leven is zoveel simpeler geworden sinds je met 6 tekens een leven van een ander kapot kan maken. De bonus is dat iedereen je ook nog eens meteen dapper vind. Wat wil je nog meer?
Helaas zitten er regelrechte schoften tussen, maar de rest van de mannen zou best eens mogen beginnen met emanciperen
In het verhaal van de schrijfster kan ik me niet vinden. [Voor de rest heeft hij ‘regelmatig ongepaste commentaren gemaakt, en was hij handtastelijk bij vrouwelijke medewerkers en stagiaires’. Waar zijn de bewijzen mensen?] Hoezo? Zijn alleen filmbeelden met geluid dan overtuigend? Denk je niet dat er gemotiveerde klachten zijn geweest en de desbetreffende man is gehoord? [Maar wie bepaalt eigenlijk wat grensoverschrijdend gedrag is?] Dat is inderdaad niet altijd gemakkelijk te bepalen, en is zeker mede afhankelijk van subjectieve interpretaties. Aan de andere kant zijn er duidelijk voorbeelden te geven, zoals aanranding en verkrachting. Ja, er is ook een soort grijs tussengebied, maar het is belangrijk dat ook hierover nu meer bewustzijn is ontstaan. Want het is voor slachtoffers van dit soort gedrag heel vaak bijzonder moeilijk te bepalen waar ze zelf de grens moeten trekken, te meer als er een afhankelijkheidsrelatie bestaat. En nog moeilijker is het hiermee naar buiten te komen. Bovendien wordt hun nogal eens "eigen schuld, dikke bult" voorgeworpen, terwijl het zo eenvoudig niet ligt. En we weten: plegers van grensoverschrijdend gedrag maken juist misbruik van dergelijke ambigue situaties. De schrijfster vindt dat ze zich soms net zo (fout) gedraagt als grensoverschrijdende mannen, maar dan vergeet ze toch het element van machtsverschil. Veel mannen menen ingedekt te zijn door hun eigen machtspositie of de veronderstelling dat ze wel door andere mannen zullen worden gesteund, soms mede vanwege een nogal seksistische of zelfs vrouwvijandige visie op vrouwen. Natuurlijk moet aangifte worden gedaan van strafbaar gedrag als aanranding en verkrachting. Maar de schrijfster kan weten dat ook dat niet zo gemakkelijk ligt. Het is nog niet zo heel lang geleden dat in deze gevallen de schuld vaak bij vrouwen zelf werd gelegd. En nog steeds ervaren vrouwen soms tegenwerking, of tenminste geen positieve medewerking bij politieambtenaren bij dit soort aangiftes. Alleen al het punt dat er een forse verplichte "denkpauze" bestaat, voordat überhaupt een aangifte wordt verwerkt! [In het grijze gebied van ‘grensoverschrijdend gedrag’ moet je als vrouw en man zelf je grenzen aangeven.] Klopt, en dit geldt inderdaad voor mannen én vrouwen. Maar ik vind het nogal gemakkelijk en generaliserend te beweren dat er sprake zou zijn van "een ordinaire heksenjacht". Natuurlijk kan er wel eens sprake zijn van opzet om iemand een beentje te lichten. En dat mag je ook niet laten gebeuren. Maar daarmee kan niet de hele problematiek eenvoudig worden afgedaan. De schrijfster mag natuurlijk blijven flirten tot ze erbij neervalt. En ze hoeft zelf helemaal niets te doen met de "me-too-beweging". Maar dat die beweging is ontstaan vind ik een vooruitgang, gezien de grote hoeveelheid verborgen ellende die hierdoor naar de oppervlakte komt, en omdat zaken als seksueel misbruik en grensoverschrijdend gedrag hierdoor publiekelijk beter bespreekbaar worden gemaakt, en daardoor dus ook beter aan te pakken.
# In het grijze gebied van ‘grensoverschrijdend gedrag’ moet je als vrouw en man zelf je grenzen aangeven. # Grensoverschrijdend gedrag was toch niet het issue. Machtsmisbruik was toch de kern.
De schrijfster schrijft in haar artikel: Ik sloeg een keer een collega op de kont, tijdens een borrel. Dat kun je handtastelijk vinden. Daarnaast praat ik het liefste de hele dag over mannen die ik ‘wel zou willen doen’ en flirt ik me via digitale kanalen een ongeluk met collega’s. Kortom, ik vertoon met enige regelmaat gedrag wat je zou kunnen bestempelen als grensoverschrijdend. Ik vind dat nou inderdaad het soort gedrag dat ik strontvervelend vind, ook van vrouwen. Doe normaal en dring anderen niet jouw hormonaal gedrag op. Daar gaat het om. Dat de schrijfster niet heeft met metoo is mij duidelijk, er zijn ook zat mensen die weinig hebben met haar gedrag.
''Doe normaal en dring anderen niet jouw hormonaal gedrag op. '' Maar anderzijds dringt u wel graag anderen uw verheven normen op.
@ Aggedamarwit Jij schrijft: Maar anderzijds dringt u wel graag anderen uw verheven normen op. De logische reactie op jouw tekst is, als er normen opgelegd worden kunnen het beter verheven normen zijn. De norm dat je anderen moet lastig vallen door ongewenst te betasten is immers minderwaardig aan norm elkaar met rust te laten. Feit is echter dat ik mevrouw Lewis niet mijn norm opleg maar wil voorkomen dat ik die van haar opgelegd krijg. Als zij graag anderen in het openbaar wil betasten moet zij zich er vooraf terdege van overtuigen dat anderen dat gewenst vinden. Anders doet zij het maar niet.
Ik heb geen mening over die Vice kerel, want ik weet er niets van. Maar wat die #metoo discussie betreft, zo zwart-wit was die al niet meer, hoor. De #metoo discussie is zo zwart-wit begonnen omdat het een poging was om een cultuuromslag in Hollywood te maken. Zo'n cultuuromslag gaat nooit geleidelijk. Rose McGowan kon jarenlang door Harvey Weinstein worden weggezet als een hysterisch, licht gestoord zeikwijf, tot het moment dat ze de massa op haar hand kreeg. Daarna ging het snel. Zo'n radicale omslag leidt onvermijdelijk tot nieuwe problemen, omdat iedereen moet gaan uitvissen waar de grenzen dan wel liggen, en omdat alle voormalige zwijgenden opeens wel hun bek opentrekken. Dus ontstaan er al snel nieuwe breuklijnen. Die fase is de MeToo discussie, na de wisselende reacties op dat verhaal over Aziz Ansari, ook al ingegaan. Je kan het MeToo gebeuren beter als zo'n rammelend proces zien, dan als een dichtgetimmerd goed/fout verhaal. Als je meegaat in dat brave zwart-wit schema van politiek-correct versus incorrect, dan creeer je al snel je eigen, nieuwe melodrama. Dan maak je er een verhaal over 'kleur bekennen' van, en dat is volgens mij helemaal nergens voor nodig.
Heb het vermoeden dat veel van deze hedendaagse verschijnselen aangesterkt worden, om ons klaar te kneden voor het ondergaan van het socaal krediet. De planeet wordt tenslotte een overvolle gesloten doos met steeds meer voortplantende muizen. En als je die niet bezig houd of strak controleerd vreten ze elkaar op. Ook het innemen van voeding zal daar in mee genomen worden. Het valt allemaal te registreren, intelligente Wc brillen zijn er al. Grote verzekeringsmaatschapijen in Nederland zijn al in handen van de chineze staats economie. De digitale tralies zullen steeds dichter op elkaar komen te staan. Gebeurtenissen in uw leven maar ook de geschiedenis van elke vezel in uw lichaam zullen onherroepelijk in uw persoonlijke grootboek worden vastgelegd in een door AI gecontroleerd datacenter. Daar zullen voortdurend scans worden uitgevoerd of u er economisch, of wat voor ander belang nog wel toe doet. Het gaat erom om zo lang mogelijk de bal hoog te houden (punten scoren), amders verdwijnt u in het recyclerings putje.
"Voor de rest heeft hij ‘regelmatig ongepaste commentaren gemaakt, en was hij handtastelijk bij vrouwelijke medewerkers en stagiaires’." Hoezo bewijzen? Ik ben er ook niet bij geweest, maar ik haal hieruit dat er meerdere malen grenzen zijn aangegeven. Als je dan nog je bek niet kan houden of je poten thuis, dan moet je daar de consequenties van aanvaarden. Het is allemaal niet zo ingewikkeld hoor. Als iemand tegen je zegt dat hij/zij niet gediend is van je gedrag, en je trekt je daar nix van aan, dan ben je verkeerd bezig. Punt.
Karingin 18 april 2018 at 22:06 "Het is allemaal niet zo ingewikkeld hoor. Als iemand tegen je zegt dat hij/zij niet gediend is van je gedrag, en je trekt je daar nix van aan, dan ben je verkeerd bezig. Punt." Dat zou betekenen dat als ik niet gediend ben van jou gedrag en jij je er niks van aantrekt (gelijk heb je) dat jij dan verkeerd bezig bent. Los van of ik gelijk heb of gewoon een tere ziel ben die al bij elk dingetje waar ik niet van gediend hebt mensen aan de publieke schandpaal nagel. Ik denk dat dat ook in hoofdzaak de reden is waarom mensen er een beetje genoeg van hebben. Er wordt namelijk helemaal niet gekeken naar het "slachtoffer" en of men daadwerkelijk ook een punt heeft (slachtoffer is) of men gewoon iemand aan de schandpaal wilt nagelen vanwege andere redenen. Iedereen die ook maar het woordje #MeToo in de mond neemt wordt gelooft op zijn of haar blauwe ogen en de "dader" wordt gelijk aan de publieke schandpaal gehangen. Dat is in mijn ogen het probleem en haalt de geloofwaardigheid naar beneden. Boeit mij weinig maar voor de echte slachtoffers van #MeToo kan ik begrijpen dat dit behoorlijk steekt.
Wat je beschrijft is volgens mij een beetje grenzeloosheid in het contact. Wat je in je privé leven doet is prima, maar op de werkvloer mag je je best anders opstellen. Ook komt het bij seksueel misbruik vaak aan op machtsverschillen. Ook kan jij misschien prima in staat zijn om je grenzen aan te geven, maar anderen misschien niet. Daarom worden het ook wel kwetsbare groepen genoemd. De definitie van identiteitspolitiek is over de jaren heen behoorlijk geëvolueerd. Mijn definitie daarvan is dat je niet louter vanuit je eigen kern denkt. Je kan dus door gebruik te maken door zaken zoals empathie jezelf in anderen verplaatsen. Het is grappig dat dit een heksenjacht wordt genoemd. Al eeuwenlang hebben vrouwen te maken met grenzeloos gedrag en nu wordt het een beetje afgedaan als; mah, ik weet niet wat het betekend dus ik doe er niks mee. En hoezo is constant seksueel getint gedrag het gene waar jij je vreugde uit moet halen? Ik beleef er namelijk geen vreugde aan als ik het constant met dat soort mensen te maken heb.Ik weet dat het andere argument is dat het conservatisme in de hand speelt. Nee, respecteer gewoon andere mensen. Zij hoeven niet hun grenzen aan te geven als jij of anderen over de scheef gaan. Je moet gewoon je eigen grenzen kennen. Als het goed is kan je met een beetje logisch beredeneren uitvogelen wat de grenzen in je gedrag dienen te zijn. Dat heet opgroeien en leren van anderen. Nog nooit heeft iemand zijn grens bij moeten aangeven. Zij legio mensen waar dat niet bij hoeft. 'Wij' kunnen ons namelijk een beetje inhouden en ons gedragen. En ja, dat cocaïne gebeuren is niet plotseling ok omdat iedereen het doet. De argumenten in dit artikel zijn, om heel eerlijk te zijn, slap.
Alleen met het slaan op de bil van een collega ben ik het niet eens. Met al het andere wel.
Dat is nou precies wat het zo moeilijk maakt. Want de vraag wat toelaatbaar is bepaalt niet de doener maar de ontvanger.
Mij wordt uit dit verontwaardigde stuk absoluut niet duidelijk wat het bepotelen van collega's, het hen opdringen van een hitsige sfeer, of geflirt te maken heeft met "levensvreugde". Misschien doet de auteur gewoon saai of weinig zingevend werk dat het nodig is de spanning ergens anders uit te halen. Ik kan in ieder geval vanuit de grond van mijn hart zeggen: wat fijn dat ik niet in haar werkomgeving zit. En ik denk dat dat voor het leeuwendeel van mijn collega's geldt. Waardeer mij om mijn kennis, kunde, en waar gepast: om mijn intermenselijke vaardigheden. Maar blijf uit het privé-domein van de sensualiteit. Als die grens niet gewaarborgd wordt, kan ik mijn werk niet meer doen. En nee, dat heeft niets met overgevoeligheid te maken. Het heeft te maken met hoezeer je de focus bij je werk wilt en moet houden om kwalitatief hoogstaande prestaties te kunnen leveren. Wie verwacht dat ik aandachtig een patiënt kan reanimeren als ik, voorovergebogen en wel, ieder moment een klats van een collega op mijn kont kan verwachten? Of een opmerking kan krijgen over de inkijk in mijn decolleté? Rot op, laat me mijn werk doen! Door te doen alsof de sjeu uit het leven gehaald wordt door de grenzen van anderen te respecteren, heeft twee essentiële dingen uit het volwassen leven niet begrepen: 1) Het professionele leven is niet de kroeg en 2) niet alles wat in je opkomt moet je ook maar meteen kunnen roeptoeteren of uitvoeren. Weerstand bieden aan je impulsen heet beschaving, en die is er niet voor niets. Doen alsof anderen te lange tenen hebben door hun verontwaardiging over je boertige gedrag is, tenslotte, uitermate egocentrisch en getuigt van een totaal gebrek aan zelfreflectie. Prima als je zo wilt leven, maar verbaas je ten lange leste niet over je imago, ook niet in tijden van #metoo.
'Als ik een man was geweest was ik waarschijnlijk allang met pek en veren de stad uitgejaagd.' Nee, als dat zo was was er geen man meer over (ik klap een beetj uit de school, maar gesprekken van mannen onderling gaan ook wel eens over wie ze nou zouden willen doen of niet). Voor het overige vereenzelvig je normale dagelijkse omgangsnormen met een juridische grens terwijl die dingen niet hetzelfde zijn. Die klap op de billen van een collega: doe je dat ook met een collega die voor de eerste dag bij jullie op kantoor is? En waarom moet alles simpel zijn? Dit zijn grenzen die misschien ietsje moeilijker te bepalen zijn, dat is dan maar zo. Maar wellicht is het dan verstandig om niet grenzen op te zoeken. 'Zo wordt langzaam elk sprankje levensvreugde uit ons gezogen door de metoo-beweging' ?? de enige manier om levensvreugde te hebben is om al dan niet grensoverschrijdend gedrag te vertoneen Tip 1: ga op voetbal
Als het gaat om erotiek, wat op zich niets te maken hoeft te hebben met het altijd kwalijke seksisme, geldt o.m. dat overweldigingsfantasieën heel gewoon zijn, en niet per se vrouwonvriendelijk of anti-emancipatoir. Alles hangt daarbij af van ‘wederzijdse toestemming’. Een term die nieuwe betekenis kreeg en mainstream werd nadat #MeToo het afgelopen half jaar op grote schaal duidelijk maakte hoezeer seks en macht(smisbruik) met elkaar verbonden zijn. Op de werkvloer als pressie- en chantagemiddel. Maar ook in alledaagse ontmoetingen en verhoudingen. Maar in die gevallen draait het altijd om seksisme en beslist niet om erotiek oftewel het seksuele rollenspel. De klassiek verspreide idee dat seks tussen mannen en vrouwen iets is tussen jager en prooi, en tegenstribbelen een afrodisiacum, is een feit. De slechts zogenaamd aloude vrouwelijke verkrachtingsfantasie in het rommelige spel van seksualiteit maakt het door de verwarring over het verschil tussen seksisme gerelateerd aan machtsmisbruik tegenover het met wederzijdse instemming gespeelde seksuele rollenspel op dit moment lastig om daar nog een heldere discussie te voeren over wat eerlijke lust en geconditioneerd gedrag is. Toch is dat scherpe fundamentele onderscheid nodig om de erotiek, en daarmee het modern bevochten vrije seksuele rollenspel tussen mensen niet opnieuw te laten beknotten door puriteinse krachten die alleen het duivelse jwaad zien en geen onderscheid maken. Misschien dat het ook een beetje helpt zich te realiseren dat mannen fantaseren over hen dwingend veroverende maar wel als seksueel aantrekkelijk ervaren vrouwen? En dat nu er steeds vaker vrouwen de carrièreladders beklommen hebben toenemend ook machtsmisbruik in allerlei vormen zoals bij mannen voorkomt? Want het gaat dus echt om twee volstrekt verschillende zaken.
"de jaloezie van oude media op VICE, dat wél een jonge, diverse doelgroep weet te bereiken" Daar hebben we de mythe van het hippe Vice weer. De eigenaren (o.a. Disney en Fox) slagen er als oude media juist prima in om een jonge doelgroep te bereiken: of dat nu via Vice is of met de Donald Duck.
