#MeToo maakt meer kapot dan je lief is

Er komt een moment dat je kleur moet bekennen. Dat is hoe onze maatschappij tegenwoordig werkt. In elke maatschappelijke discussie moet je positie kiezen. Ben je een reaguurder van GeenStijl of hoor je bij de politiek correcte linkse elite van Joop. Ben je voor of tegen zwarte piet, vluchtelingen, genderneutrale toiletten. Ben je wel WOKE? (Dat is een vermoeiende term uit Amerika waarbij je een brevet van vermogen krijgt omdat je rekening houdt met alle individuele gevoeligheden van mensen die zich om de meest uiteenlopende redenen tot een bepaalde benadeelde minderheid voelen horen.)

En dan is er het grenzeloze gezeik over grensoverschrijdend gedrag. Nog niemand heeft me duidelijk kunnen maken wat dat precies is. Het is een ambigue term waarbij bij voorbaat iedereen verdacht is. Gisteren werd breed uitgemeten dat hoofdredacteur Casper Sikkema van VICE is ontslagen. Wat Sikkema exact heeft gedaan, dat vertelt niemand. Ik lees over cocaïne. Oeh, schokkend, maar niet heus. Alsof er iemand verbaasd is over het feit dat jonge, succesvolle mensen in Amsterdam af en toe wat in hun neus stoppen.

Voor de rest heeft hij ‘regelmatig ongepaste commentaren gemaakt, en was hij handtastelijk bij vrouwelijke medewerkers en stagiaires’. Waar zijn de bewijzen mensen? Ondertussen loopt Sikkema onherstelbare reputatieschade op en likt heel medialand zijn vingers af bij deze smeuïge roddel. De gretigheid waarmee de landelijke media zich op dit nieuws wierpen is trouwens tekenend voor de jaloezie van oude media op VICE, dat wél een jonge, diverse doelgroep weet te bereiken.

Ik weet niet of Sikkema wel of niet met zijn handen aan medewerkers heeft gezeten. Maar wie bepaalt eigenlijk wat grensoverschrijdend gedrag is? Ik sloeg een keer een collega op de kont, tijdens een borrel. Dat kun je handtastelijk vinden. Daarnaast praat ik het liefste de hele dag over mannen die ik ‘wel zou willen doen’ en flirt ik me via digitale kanalen een ongeluk met collega’s. Kortom, ik vertoon met enige regelmaat gedrag wat je zou kunnen bestempelen als grensoverschrijdend. Als ik een man was geweest was ik waarschijnlijk allang met pek en veren de stad uitgejaagd. Maar omdat ik nu eenmaal oog als een onschuldig, klein meisje is er geen haan die daarnaar kraait.

Na lang wikken en wegen heb ik daarom besloten dat ik officieel geen fan ben van #metoo. Als je bent aangerand of verkracht is dat strafbaar en moet je aangifte doen. In het grijze gebied van ‘grensoverschrijdend gedrag’ moet je als vrouw en man zelf je grenzen aangeven. Het is namelijk heerlijk dat een kantoor een plek is waar je naar hartenlust kunt flirten. Het is voor mij zo ongeveer de reden dat ik überhaupt mijn bed uitkom. Ik denk dat veel mensen daarin weleens een grens zijn overgegaan, mannen én vrouwen. Nu dat onderdeel is geworden van een ordinaire heksenjacht blijft daar straks misschien weinig van over. Zo wordt langzaam elk sprankje levensvreugde uit ons gezogen door de metoo-beweging. Mij niet gezien. Zolang het nog kan blijf ik op billen slaan, knipogen geven en dubbelzinnige e-mails sturen en ik hoop van harte dat mannen dat ook blijven durven doen.