Is kwetsen met woorden erger dan kwetsen met wapens?

Ik moet u eerlijk iets bekennen, ik word gepest. Of beter gezegd: gediscrimineerd, maar laten we eerlijk zijn, is dat niet ook een vorm van pesten? Toegegeven, ik ben niet homoseksueel, niet joods, moslim of orthodox-christelijk, ben geen nerd, geek of dork, niet dik of te mager, niet te lang of te klein. Ik draag geen jampotjes of afgetrapte Leger-des-Heilskleding. Mijn huiskleur is niet zwart, bruin, geel of rood (hooguit na een mooie zomerdag), ik ben niet kaal (hooguit kalend), ziek, zwak of misselijk, niet opvallend dom of overdreven intelligent.

Maar waar word je dan mee gepest, vraagt u zich misschien af?

Nou, daar dus mee. Met het feit dat ik nooit ben gepest! Hoe moet ik als nooit gepeste columnist mij staande houden in het schrijfgewoel van Chris Klomp, Luuk Koelman of Pritt Stift? De grootste internetbullies van ons land – Van FrontaalNaakt tot DeJaap – blijken opeens allemaal zielige slachtoffertjes van pesterijen of tot aan de rand van de zelfmoord gediscrimineerd. En – welk een toeval – dat is allemaal precies gebeurd door de  tegenstanders die zij vandaag de dag te vuur en te zwaard bestrijden.

De hypocrisie giert over het internet wanneer links en rechts persoonlijk vetes worden uitgevochten over de ruggen van de echte slachtoffers (en ik had mij nog zo voorgenomen die grijsgedraaide metafoor niet te gebruiken). De centrale vraag: wie is schuldig aan deze pestepidemie? Het sterkste – en doorgaans enige – argument: “Nee, jij bent de pester!”

En ik? Ik ben pester noch gepeste, ik discrimineer noch word ik gediscrimineerd en dat breekt mij nu op. Want hoe kan ik vredesnaam de discussie over dit alles aangaan zonder het morele gezag van het slachtoffer? Neem Arthur Japin. De schrijver van ‘Een schitterend gebrek aan’ deed zaterdag in de Volkskrant een boekje open over zijn verleden als slachtoffer van pesterijen. Vreselijk, verschrikkelijk, als nooit gepeste kon ik mij er nauwelijks iets bij voorstellen, maar mijn hart bloedde voor hem. Totdat Japin het nodig begon te vinden de bredere maatschappelijke oorzaken van zijn toch zeer persoonlijke jeugdprobleem aan te kaarten. Neem even de tijd om onderstaande tekst rustig te lezen en te laten bezinken:

Mag ik ook dit nog zeggen: na de moord op Theo van Gogh kwam de roep om te mogen beledigen, het recht op kwetsen. Het werd verdedigd alsof het een mensenrecht is. Ik vind dat verschrikkelijk. Als je mag kwetsen met woorden is er volgens mij als vanzelf een recht om te kwetsen met wapens. Kwetsen met woorden is erger, verwoestender.

Het staat er echt: kwetsen met woorden is erger dan kwetsen met wapens. En als je mag kwetsen met woorden, mag je dat eigenlijk ook met wapens. What. The. Fuck. Logisch geredeneerd, betekent dit dat wat Theo van Gogh deed – kwetsen – erger is dan wat zijn moordenaar, Mohammed Bouyeri, deed – hem vermoorden. Nu denk ik dat Theo, als hem de keuze was gegeven, graag een beetje (of verschrikkelijk) was gepest door “slachtoffer” Mohammed, maar dit geheel terzijde. Waar het mij om gaat is de tenenkrommende hypocrisie van hen die denken dat zij het verschrikkelijk lot van de slachtoffers van pesten kunnen gebruiken om hun politieke opvattingen aan de man te brengen. Of het walgelijke opportunisme van hen die denken dat zij hun eigen ervaringen mogen misbruiken om uitspraken te doen over zo fundamentele zaken als de vrijheid van meningsuiting of het publieke debat over politiek en religie in ons land.

Maar natuurlijk mag ik daar niets over zeggen, daar heb ik moreel het recht niet toe. Ik ben immers nooit gepest en ik garandeer u dat een of andere malloot na het lezen van deze column zal zeggen: “Wat die Schut schrijft, dat is nou typisch een voorbeeld van de pestmentaliteit.” Zie daar de staat van het debat in Nederland anno 2012: het gaat er niet meer om wat er wordt gezegd, maar om wie het zegt. En dat vind ik nou de typische redenering van argumentenloze bullies. Ik voel mij daardoor tot op het bot gekwetst, gediscrimineerd en jawel: gepest.

Volg Bart Schut ook op Twitter