Ik en "mijn vriend Job"

Ik kreeg de afgelopen dagen maar liefst 5 mailtjes met het verzoek of ik mijn vriend Job eens kon aanspreken op de vergelijking die hij in Vrij Nederland maakte: hij zei daar namelijk dat Moslims in Nederland worden buitengesloten zoals Joden “rond het begin van de Tweede Wereldoorlog”.

Een absurde vergelijking natuurlijk: er is weliswaar te vaak een vijandige sfeer ten opzicht van Moslims, maar voor zover ik weet zijn er geen wetten die Moslims die hun land ontvluchten vanwege de Moslimvervolging maar zeer beperkt toestaan (vergelijk de situatie toen de helft van de 500.000 Duitse Joden die daar in 1933 woonden nog konden emigreren/vluchten, vanuit het bezette Nederland emigratie maar zeer beperkt werd toegestaan). Het aanstellen van Islamitische ambtenaren is niet verboden en Moslims mogen nog steeds naar de bioscoop.

Maar om Job daar nu op aan te spreken… Ik denk dat hij dit zelf ook wel weet, en bedoelt dat in de sociale omgangsvormen de betrekkingen tussen mensen kunnen verbeteren. En dat mensen zich eenzaam voelen, en afgewezen door hun buurman of de maatschappij. En dat is heel erg. En het is goed dat ook dat opgemerkt wordt.

Helaas gaat de discussie daar dus niet over.  Job heeft een opmerking gemaakt, die wordt van de context en bedoeling ontdaan en meegesleurd in een andere discussie. Dat is ondeugend van de journalisten die dat opschrijven, maar wel terecht. Het is immers nieuws. Maar tegelijkertijd is het jammer dat te weinig journalisten niet de discussie oppikken waar mijn vriend Job het over wil hebben. Die discussie over omgangsvormen, en de manier waarop we met en over elkaar praten is immers zo verschrikkelijk belangrijk.

Job heeft dus gewoon gelijk dat hij dat blijft zeggen. Helaas zitten er blijkbaar zo weinig mensen om hem heen die hem kunnen helpen dat verhaal goed over te brengen dat het bij deze zoveelste goedbedoelde poging blijft.

Fatsoenlijk met elkaar omgaan is enorm belangrijk. Je thuis kunnen voelen in je woonomgeving is enorm belangrijk. Ik merk dat zelf nu ook: ik ben aan het verhuizen van de ene prettige wijk van Den Haag naar een andere prettige wijk in Den Haag. De meeste spullen moeten nog uitgepakt worden, en Ziggo heeft een maand geleden al onze internetaansluiting verhuisd, dus ik was wat onthand. Dagelijkse routines (waar staat de wekker, bijvoorbeeld!) moeten veranderen en ik heb nieuwe buren, dus daar moet ik ook aan wennen. En zij aan mij. Zo’n verhuizing is lastig en kost emotie. Het is een ander leven, en dat kost tijd.

Daarom is het zo schandalig dat de overheid er zelfs maar over twijfelt of Sahar Hibrahim Ghel, die hier opgegroeid is, “terug” moet naar een land dat ze niet kent en waar meisjes in burqa dienen te lopen en hun kans op onderwijs heel klein is.

Een fatsoenlijk land zet geen kinderen uit. Een fatsoenlijk land zet geen kinderen uit. Een fatsoenlijk land zet geen kinderen uit.