Hijgerige hetze

Vandaag was het een journalist van de Metro, vorige week mailde AT5. Ieder Amsterdams raadslid ontving het verzoek om effe het eventueel aanwezige strafblad op te sturen.

Er is een reden waarom een strafblad niet vrij opvraagbaar is voor Jan en alleman. Niet alleen maakt het je heel kwetsbaar door een misstap in het (verre) verleden. Als je een straf hebt gekregen (een gevangenisstraf, een geldboete), en je hebt boete gedaan door te hebben gezeten dan wel betaald te hebben, dan is de kous daarmee af. Moet je dan de rest van je leven daarover verantwoording blijven afgeven?

Enerzijds wordt van politici geëist dat ze vlekkeloos zijn, dat ze niets doen wat god en de zijnen verboden hebben, dat ze altijd en overal practise what they preach. Aan de andere kant moeten politici dichtbij hun kiezer staan, snappen wat ‘de man in de straat’ doormaakt, lekker normaal blijven en vooral je niet verheven voelen boven het gewone volk.

Nieuwsflash: politici zijn ook maar gewoon mensen, met fouten en tekortkomingen. Met snot in hun neus, een gat in hun sok, zo nu en dan een aanmaning voor een niet betaalde rekening, en ja, soms ook een veroordeling voor te hard rijden of dienstplichtweigering. Dat is natuurlijk smullen op de krantenredacties (‘we hebben er weer één!’), maar is het relevant?

Het zou fijn zijn als het journaille zich niet zo hetzerig druk zou maken om het privéleven van (ook hun) politici. Reken ons maar af en wees kritisch op wat we beloven en al dan niet voor elkaar spelen: dat lijkt me een stuk belangrijker.