Het plasticdieet

‘Nee, zij mag geen plastic!’ Mijn collega roept het uit alsof ik een allergie voor het spul heb. Het klinkt een beetje als ‘nee, zij mag geen noten en pitten! Anders zwelt haar tong op, krijgt ze geen adem meer en sterft ze een pijnlijke dood’ of het voor moslims wel bekende ‘nee, zij mag geen varkensvlees!’

We proberen te beslissen waar we gaan lunchen. De bar met de lekkere koffie is uitgesloten omdat al hun broodjes in folie verwikkeld zijn en ik een poging doe een week lang geen plastic te gebruiken.

Plastic vermijden; het klinkt als een onmogelijke opgave. We zijn zo gewend aan het goedje, dat we zelden stilstaan bij onze afhankelijkheid ervan. En wat een grootgebruikers we zijn.

Onlangs vulde ik in mijn Appie app mijn AH bonuskaartnummer in. De iPhone applicatie wist me daarna exact te vertellen welke aankopen ik de afgelopen drie maanden gedaan heb. Tot mijn verbazing heb ik 63 plastictasjes gekocht. Drieënzestig! Dat zijn er zo’n vijf per week. Iedere keer dat ik aan de kassa sta om af te rekenen, heb ik uit pure laksheid weer geen eigen tasje bij me.

Tijd om daar verandering in te brengen, besloot ik. Door een week lang geen plastic te gebruiken moest ik de waarde ervan weer leren kennen. Maar na de eerste dag voerde ik al een versoepelende regel in: alles van plastic dat ik al in huis heb mag ik gewoon gebruiken. Er mag alleen geen nieuw plastic bij. Ik kon het mijn collega s immers niet aandoen om met ongepoetste tanden (tandenborstel: plastic, tandpasta: verpakt in plastic), ongedouched (douchegel: verpakt in plastic) en chagrijnig vanwege een gebrek aan koffie (deksel koffieblik: plastic) op kantoor te verschijnen.

De eerste drie dagen verliepen prima. Behalve bij de lunchpauze, waarbij ik verdoemd was tot een kom soep of iets vettigs van de frituurbar, merkte ik nauwelijks iets van mijn plasticdieet. Pas bij het uitknijpen van het allerlaatste restje tandpasta, werd het spannend. Op de vierde dag knipte ik de tube aan het uiteinde open – een truc die ik tijdens mijn studentenleven vaker heb moeten toepassen. Het resultaat: een dag extra tandpasta. Voor even was ik gered.

De dagen die volgden waren een regelrechte ramp. Biologische tandpastablokjes uit een kartonnen doosje voldoen weliswaar aan de voorwaarden van de week, maar niet aan de eisen van wat tandpasta zou moeten zijn. Boodschappen doen in de supermarkt is simpelweg onmogelijk. Zelfs in de glazen appelsapflessen heeft de fabrikant nog een restje plastic weten te proppen: kijk maar eens in de dop.

Toen uiteindelijk het rode monster op dag 6 haar maandelijkse bezoek aflegde, besloot ik me weer onder te dompelen in de wereld van plasticgebruikers. In karton verpakte biologische tampons klinken toch minder lekker dan biologische aardappelen.

Hasna schrijft iedere week voor Joop.nl ‘een week zonder…’. Suggesties hoe ze zichzelf de volgende keer een week kan pijnigen? Laat het achter in de reacties.

Dit artikel staat ook op de website van Hasna El Maroudi