Het onvermijdelijke bloedbad in Egypte

Het bloedbad dat nu in Egypte dreigt, zal niet door een staatshervorming voorkomen kunnen worden.

Omdat de Moslimbroeder-beweging in Egypte al vanaf het begin, onder de leiding van Hassan Al-Banna in 1928, nooit de mogelijkheden had om aan de macht te komen, heeft ze tijdens het presidentschap van Gamal Abdel Naser (1956-1970) een nieuwe strategie ontwikkeld. De moslimbroeders richtten zich daarbij meer op de gewone Egyptenaar die zich verlaten voelt, die heel veel financiële problemen heeft.

Aan die noden zijn ze meer aandacht gaan besteden. Ze opereren sindsdien onder meer als kredietverstrekker, ze helpen mensen en in ruil daarvoor vragen ze meer loyaliteit en steun voor het gedachtegoed van de broederschap. Hun financieel netwerk breidden ze van Egypte uit naar andere landen in de Arabische wereld, bijvoorbeeld in Soedan en Qatar. Ze hebben ook met veel landen en organisaties een breed partnerschap gecreëerd zoals met Hamas, Hezbollah en Iran.

In al die jaren durfden ze er niet van te dromen om ooit in Egypte aan de macht te komen. Zelfs tijdens de revolutie tegen Husnie Mubarak (de afgezette Egyptische president) speelden ze geen belangrijke rol omdat ze niet zeker waren van de uitkomst. Als die niet positief zou zijn dan zou dit voor hun organisatie grote problemen opleveren.

Toen na de val van Mubarak de kans zich voordeed om via de stembus aan de macht te komen, hebben ze alle mensen die zij ooit geholpen hadden ingezet om de overwinning binnen te halen. Voor de Egyptenaar die niets met de broederschap te maken had of heeft, was een stem op de Moslimbroederschap een gok. Het is zeer interessant om te merken dat juist deze groep Egyptenaren heel snel door heeft gekregen dat de moslimbroeders Egypte geen toekomst kunnen bieden.

Nu heeft Egypte met een in tweeën verdeelde bevolking te maken, een groep die blind loyaal is aan de moslimbroeders en de rest. Na de door het leger gepleegde staatsgreep zullen de moslimbroeders alles inzetten om aan de macht te blijven. Ze zullen daarbij nooit de directe confrontatie met het leger zoeken, want dat is te sterk en te machtig, maar ze gaan zeker strijd tegen de vijanden voeren, door een straatoorlog te organiseren en zo tegenstanders uit te schakelen. Dat zullen ze doen door hun aanhang tot een zogenaamd ‘heilige oorlog’ op te hitsen.

Ik vrees dat het democratiseringsproces in Egypte tot zo’n bloedbad zal leiden. Hoe pijnlijk dat ook klinkt. Een cruciale rol om aan dat bloedbad een einde te maken zal weggelegd zijn voor de Egyptische Al-Azhar universiteit, één van de belangrijkste religieuze autoriteiten binnen de islamitische wereld, de Koptische kerk en een breed front van maatschappelijke en civiele organisaties. Ik denk en hoop dat de democratie uiteindelijk door dat verbond zal zegevieren.

Dit artikel is geschreven op persoonlijke titel