Grenzen open voor onderdrukte moslima’s en hun kinderen

In Nederland ontspint zich een discussie over de ware aard van het feminisme. In het kort komt het hierop neer dat je daadwerkelijke strijders hebt voor de bevrijding van de vrouw en islamknuffelaarsters die varen onder valse vlag. Deze laatsten vergoelijken het hoofddoekje en noemen, zoals de schrijfsters van een opiniestuk in de NRC, de vrouwenbesnijdenis een complexe zaak. De ware feministes daarentegen ledigen hun fiolen van toorn juist tegen deze blijken van onderdrukking, die in hun ogen een wezenlijk onderdeel uitmaken van de islam.

Hoe moet je daar nu als man & fallocraat tegenaan kijken? Wie zijn de ware feministes? Zijn dat pakweg Elma Drayer, Machteld Zee en Jolande Withuis of moeten wij ze eerder zoeken bij de vrijwilligsters rond de asielzoekerscentra en christelijke bezoeksters van iftarmaaltijden tijdens de ramadan? Een theoretische benadering heeft voor de dagelijkse praktijk weinig zin. Het gaat immers niet om de analyse maar om wat je ermee doet. Wat zijn de politieke gevolgtrekkingen uit de analyses, zoals we die lezen in het werk van mevrouw Drayer of mevrouw Zee? En ook: wat zouden ze moeten zijn. Aan de vruchten kent men de boom.

Ik denk mee met Machteld Zee. Zij houdt staande dat de informele shariarechtbanken zoals die in het Verenigd Koninkrijk functioneren, een instrument zijn voor onderdrukking van de vrouw.

Wat hoort dan de consequentie te zijn die het vrije, democratische, liberale en seculiere westen hieruit dient te trekken? Dat is praktische ondersteuning aan door de islam onderdrukte vrouwen. Dat betekent grenzen open en onmiddellijk politiek asiel voor onderdrukte vrouwen uit islamitische landen, uit de Maghreb, uit het Midden-Oosten, uit Maleisië, uit Pakistan, uit Bangladesh, uit Indonesië, uit Afghanistan, uit Iran. En voor hun kinderen natuurlijk, die ze moeilijk kunnen achterlaten in het rijk van hypocrisie en ontrechting. Breng het religieuze patriarchaat een slag toe door de slachtoffers een ontsnappingsroute te bieden.

Nu zijn het maar al te vaak informele gezagsstructuren die vrouwen in hun onderdrukte situatie houden. Daarom zijn meer opvangplekken nodig voor vrouwen die aan religieuze repressie willen ontsnappen. Ook dient er geïnvesteerd te worden in de politie. Wie mensen in dit land van hun vrijheid en van hun rechten berooft, dient immers te worden vervolgd en bestraft. Dat mag allemaal geen dode letter blijven.

Er zijn natuurlijk mensen in dit land die de onderdrukking van moslimvrouwen gebruiken als extra argument om de grenzen te sluiten, om moskeeën te verbieden en om hele gezinnen het land uit te gooien, de Rita Verdonks zeg maar, die verantwoordelijk was voor de verbanning van Ayaan Hirsi Ali, maar dat zijn de misbruikers van de strijd voor de bevrijding van de vrouw om een rechts-nationalistische agenda uit te voeren. Het gaat niet aan om feministes verantwoordelijk te stellen voor het misbruik dat andere mensen van hun leerstellingen maken.

Ik weet zeker dat Machteld Zee anders is. En dat Elma Drayer in de Nederlandse kwaliteitsmedia, die haar artikelen zo gaarne en zo prominent afdrukken, haar welluidende stem voor open grenzen zal verheffen.