Godzilla sloopt San Francisco en je humeur

In 2010 maakte de jonge Brit Gareth Edwards voor een grijpstuiver de film Monsters, die uitblonk in origineel gebruik van CGI-effecten en houterig acteerwerk. Dit maakte zoveel indruk dat hij de kans kreeg de nieuwe remake van de Japanse klassieker Godzilla te regisseren, met een budget van $160 miljoen en een cast om je vingers bij af te likken. Helaas moest hij het ook doen met een beroerd script.

Godzilla begint veelbelovend, met een angstaanjagende kernramp waarbij fysicus Bryan Cranston zijn vrouw verliest. Vijftien jaar later probeert hij, inmiddels een gekke conspiracy theorist, aan te tonen dat de meltdown werd veroorzaakt door een mysterieuze kracht die door de overheid verborgen wordt gehouden. Dit intrige weet te boeien.

Monster Traditiegetrouw blijft het monster lang verborgen en als hij zich eindelijk laat zien, stelt het niet teleur. Maar vanaf dat moment gaat het scenario de mist in. Popcornfilms hebben een heldere plotlijn en interessante personages nodig om de aandacht vast te houden. Maar aan dit verhaal valt geen touw vast te knopen.

Wat is er aan de hand? Wat is nou precies de band tussen Godzilla en die twee andere monsters? Waar komen ze vandaan, wat hebben ze nou precies met kernenergie en waar is die bom? Op en duur raakte ik zo in de war, dat het me niks meer kon schelen.

Humor Als na veertig minuten het enige interessante personage het loodje legt, is het aan Aaron Taylor-Johnson om de film bijeen te houden. Van zijn optredens in Kick-Ass en Nowhere Boy weten we dat hij over talent en humor beschikt, maar hij krijgt hier weinig kans om daar iets mee te doen. Ook de bijrollen blijven bleek. Het pijnlijkst is de fantastische Sally Hawkins (Happy-Go-Lucky, Blue Jasmin) die alleen maar warrige teksten mag uitkramen, die ze zelf duidelijk ook niet begrijpt.

Maar Godzilla bevat wel goede individuele actiescènes. Gareth Edwards toont zijn talent voor originele beelden en timing. Hij laat de monsters uit het niets opduiken en verdwijnen, maakt volop gebruik van hun verhouding tot de mensenwereld en benut stiltes net zo goed als de herrie.

Krijgsdemonen In de finale krijgt het tot ruïnes vervallen San Francisco een angstwekkende onwereldse sfeer, waarin mensen en monsters elkaar te lijf gaan als mythische krijgsdemonen.

Het pleit voor Edwards dat hij uit een slecht script een film weet te trekken die bij vlagen boeit. Ik kijk welwillend uit naar zijn volgende film. Godzilla raad ik af.

Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde, bespreekt op Joop wekelijks een film.  Volg Bart ook op Twitter