Gezocht: Radicale jongeren

Er gebeurt iets raars met jongeren op invloedrijke maatschappelijke posities. Een transformatie. Van krachtbron naar jargon. Van geestdrift naar voorschrift. Binnen 24 uur babyboomers met een babyzachte huid.

Ik was 25 jaar oud toen ik Tweede Kamerlid werd. In de 6 jaar als Kamerlid heb ik veel verschillende spelers ontmoet en gesproken in de zoektocht naar oplossingen voor uiteenlopende maatschappelijke vraagstukken. Veelal gaat het om mannen en vrouwen van boven de 45. Zo nu en dan zijn het jongeren. Denk aan voorzitters en bestuursleden van het LAKS, de LSVb, JOB, het ISO, FNV Jong en de Nationale Jeugdraad. Deze jongerenclubs gelden als officiële gesprekspartners van de overheid en zijn tijdelijk verantwoordelijk voor issues die jongeren raken. Van medezeggenschap tot jeugdwerkloosheid. Zonder uitzondering gaat het om talenten.

De vraag die ik mij de laatste tijd echter steeds vaker stel is: kleuren deze jongeren – evenals jonge Kamerleden, VN-jongerenvertegenwoordigers, politieke jongerenorganisaties etc. – niet teveel binnen de lijntjes?

Overheid, politieke partijen en maatschappelijke organisaties staan maar al te graag te springen om een jong uithangbord dat een eigentijds imago creëert. Maar al te graag pretenderen zij het belang van kennis van de behoeften van een nieuwe generatie hoog te waarderen. Maar hebben deze jongeren ook zeggenschap? 

Op basis van de ervaringen die ik heb gehad, is mijn antwoord: hell to the naw.

Vanzelfsprekend zitten de jongeren aan tafel met parlementariërs, bewindspersonen en voorzitters van prominente organisaties. Natuurlijk krijgen zij een aantal minuten spreektijd om hun standpunt uit te dragen. En zeker, er wordt geïnteresseerd naar geluisterd.

Maar hebben zij ook wat te zeggen?

De bittere realiteit is dat jongeren niets te zeggen hebben over de jarenlange dalende publieke investeringen in het onderwijs en de stijgende eigen bijdragen en studieschulden. Nada zeggenschap over de schaarser en duurder wordende grondstoffen en achterstand in het opwekken van schone energie. Geen enkele inbreng over de toekomst van het pensioenstelsel. 0 invloed op de discussie over Europa en de Euro. Of over de exploderende zorguitgaven. En als een beweging met potentie opstaat als de G500, dreigt het systeem al snel de energie in te kapselen en de edginess eraf te schaven.

Er zullen de komende jaren ingrijpende besluiten genomen worden over de toekomst van een nieuwe generatie. Het toekomstperspectief van behouden wat we hadden is niet realistisch. Er is een zoektocht  gaande naar 21 eeuwse zekerheden. Die zoektocht wordt bepaald door een exclusief gezelschap dat weinig binding heeft met de levensstijl en levensloop van een nieuwe generatie.

Het volstaat niet langer om binnen de lijntjes te kleuren. Om voor de vorm te fungeren in plaats van de inhoud. Om een fotomoment te zijn.

Gezocht: Radicale Jongeren. Rebels. De grenzen opzoekend. Vechtend voor idealen.

Dit artikel verscheen op het weblog van Tofik Dibi. Volg Tofik ook op Twitter