Geachte Kamerleden, oorlog voeren is niet onze kracht

Woensdagavond speelden zich op het Binnenhof merkwaardige taferelen af. Dames en heren – meest van middelbare leeftijd – die nooit van hun leven een uniform zullen dragen, verdrongen zich voor het spreekgestoelte om uiting te geven aan hun strijdlust. Zij wilden de Islamitische Staat met wapens te lijf gaan, of liever gezegd, dat ánderen laten doen, jongens en meisjes die ’s-lands wapenrok hebben aangetrokken. Aanvankelijk waren de Verenigde Staten en andere NAVO-bondgenoten niet erg enthousiast over een Nederlandse deelname, maar ons parlement liet zich – op de SP – na niet kisten. We zouden vol op het Stalinorgel gaan, als we die dingen tenminste een jaar of tien terug – toen dat nog kon – van de Russen hadden gekocht.

Niet veel meer klaar gemaakt Het is geen wonder dat serieuze militaire mogendheden zoals de Verenigde Staten en Engeland zich afvragen of het wel zo zinnig is als Nederland in de weg komt lopen. Na de stadhouders Maurits, Frederik Hendrik en Willem III heeft het Nederlandse leger niet veel meer klaargemaakt. Datzelfde geldt voor de marine sinds de dood van Michiel de Ruyter en de jonge Tromp. Allemaal nederlagen. En wij zijn als natie nooit echt trots geweest op onze strijdkrachten, misschien met uitzondering van de marine.

Terwijl in het nog net Verenigd Koninkrijk, Frankrijk of Duitsland officieren geëerde en gerespecteerde burgers zijn, haalt de gemiddelde Nederlander een wenkbrauw op, als hij hoort dat zoon of dochter van de buurman zich heeft aangemeld bij de Koninklijke Militaire Akademie. Werd zeker tot iets beters niet toegelaten. De Nederlandse politiek kent dan ook een eeuwenoude traditie van bezuinigen op en afknijpen van leger en vloot.

Tijdens de koude oorlog viel het wel mee maar toen de Sovjet-Unie en het communisme capituleerden, werd dit oude gebruik onmiddellijk van stal gehaald. De gehate opkomstplicht verdween, zodat jonge mannen niet hoefden te vrezen anderhalf jaar van hun kostbare jeugd te moeten doorbrengen als zandhaas. Het waren uitsluitend beroepssoldaten die door de politiek naar Bosnië, Irak en Afhanistan gestuurd werden waar zij steevast in onmogelijke posities terecht kwamen. In Srebrenica leidde dit tot een gruwelijk falen. In Afghanistan vielen wel doden maar het resultaat van de Nederlandse militaire aanwezigheid daar is moeilijk meetbaar.

Mars en kapsalon Het is ook zeer wel voorstelbaar dat onze niets ontziende jihadi’s eenmaal op het slagveld net zo goed een modderfiguur slaan. Ondanks die woeste baard en die korancitaten zijn ze wellicht Nederlandser dan ze lief is: aan het front brengen ze met hun amateurisme en hun op grootspraak gebaseerde bravoure niet alleen zichzelf maar ook hun broeders in gevaar want het blijven papkinderen, op een dieet van Mars en kapsalon groot geworden.

De gek van Almere, die zo graag met afgehakte hoofden poseert, hebben de professionals van de Islamitische Staat veiligheidshalve ook maar bij de sharia-politie gestationeerd. Terwijl zijn getrainder broeders zich met de mitrailleur in de vuist een enkele reis verwerven naar het paradijs, moet hij passanten erop wijzen dat hun echtgenote niet zedig genoeg gekleed is. Wat een afgang. Misschien zou Nederland moeten erkennen dat het niet zo goed is op het slagveld. Daar hoeft geen mens zich voor te schamen.

Werkelijk effectieve bijdrage Van parlementariërs mag verwacht worden dat zij zich deze geschiedenis herinneren voor zij op het katheder en de televisie met de sabel beginnen te rammelen. Zij zouden zich moeten afvragen: waar is Nederland dan wel goed in? Hoe kunnen wij een werkelijk effectieve bijdrage leveren aan de strijd tegen IS(IS)? Je komt dan al gauw bij irrigatie, gezondheidszorg en een effectieve opvang van vluchtelingen, in de regio maar ook hier.

Er wonen nogal wat Irakese Koerden in Nederland die nauwe contacten onderhouden met hun familie in Noord-Irak. Via hun netwerk kan Nederland ongetwijfeld nuttiger dingen doen dan een paar vliegtuigen sturen en/of een contingent soldaten een of andere versterkte compound laten bouwen en bemannen ergens in de woestijn. Zo geven we de partijen die de oorlog voeren tegen de Islamitische Staat echt een steuntje in de rug.

Beluister dit opiniestuk hier 

Volg Han ook op Twitter