Fifty Shades of Grey: een trage en in herhaling vallende B-film

Er hangt een wat neerbuigend sfeertje rond de bestseller Fifty Shades of Grey van E.L. James. Damespulp, zou het zijn. Ik heb het boek niet gelezen, dus ik kan daar niet over meepraten. Wel heb ik het eerder werk gezien van Sam Taylor-Johnson, regisseuse van de verfilming, en dat stemde hoopvol. Ik begon dus aan de film met aardig wat goodwill.

Hoewel er geen doorslaggevend bewijs voor is, vermoed ik dat ook de makers begrepen hebben dat dit materiaal een tikje stupide is, en ze de film hebben gemaakt met een vette knipoog. Vandaar dat de heldin na een nachtje doorhalen wakker wordt met perfect in model zittend haar, de vliegtuiggordel iets te strak worden vastgegespt, dat er onder iedere dialoog een sexy insinuatie zit en dat de seksscènes Basic Instinct op grauw realisme laten lijken. Kortom, Fifty Shades of Gray is als een voor DVD bestemde erotische B-thriller met de gloss van $40 miljoen budget.

Ik hou van dit soort campy B-films waar je om kunt lachen, maar ook mét kunt lachen. En die met clichés toch iets interessants vertellen. Het probleem zit hierin: fijne B-films danken hun kracht aan het feit dat ze kort zijn, vlot verteld en snel komen bij de platheid waar je stiekem voor kijkt. Fifty Shades of Grey is langer dan twee uur, traag, valt vaak in herhaling en wordt hierdoor op den duur saai. Het is slechts het eerste deel in een trilogie en voelt daardoor als hoogstens een halve film, die is opgerekt tot een hele. Hierdoor komt het thema van de verleidende kracht van het opzoeken van de grenzen van gevaar en raakvlakken tussen lust, liefde en intimiteit nooit echt tot leven.

Het maken van goede B-films is toch een kunst die men in Hollywood de afgelopen jaren lijkt te zijn verleerd. Uiteindelijk kan ik Fifty Shades of Grey niet aanraden, maar de film heeft meer om het lijf dan sommige recensies suggereren.

Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde, bespreekt op Joop wekelijks een film. Volg Bart ook op Twitter