De Strijder, de TikTokker en de Schurk

We kiezen het uiterste boven het verstandige, de schreeuw boven de dialoog.

Waar zal ik het eens over hebben dit keer?

Overdrijving. Meer is beter, harder is geloofwaardiger. Of het nu gaat om lucht- en raketafweer, TikTok, of diplomatie. De wereld draait door op volume, nuance is passé.

Mark Rutte, oud-premier en nu NAVO-baas, zegt dat we “400 procent meer lucht- en raketafweer” nodig hebben. Vierhonderd procent. Dat klinkt niet als strategie, maar als paniek in cijfers. Na jaren van bezuinigen wil hij nu indruk maken. Niet met doordacht beleid, maar met een megalomaan getal. Alsof we veiligheid kunnen bestellen als een bouwpakket. Het is symptoom van een reflex: eerst wegbezuinigen, dan keihard overreageren.

Khaby Lame, de wereldberoemde TikTokker die met een simpele handbeweging internetgenieën te kijk zet, werd aangehouden door de Amerikaanse immigratiedienst. Geen gevaar, geen truc, alleen papierwerk dat niet klopt. Zijn digitale invloed telt niet; zijn paspoort wel. Hier botsen twee werelden: de informele macht van online sterren en de starheid van bureaucratie. Lame’s stilte, ooit zijn kracht, werd nu zijn val.

En dan Javier Milei, de Argentijnse president die zijn Spaanse collega een “plaatselijke schurk” noemt. Niet een misstap, maar een bewuste keuze. Hij bestuurt met woede en provocatie, niet met overleg. Diplomatie is voor hem een podiumshow, geen gesprek. Zijn stijl is hard, chaotisch, precies wat het publiek wil zien. Zo breekt hij het fatsoen af en bouwt hij macht.

Drie verhalen, maar één patroon: de wereld is verslaafd aan overdrijving. Cijfers die uit de bocht vliegen, viraliteit die regels breekt, woorden die schuren en schokken. We kiezen het uiterste boven het verstandige, de schreeuw boven de dialoog.

Michael Moore noemde dit fenomeen onlangs treffend in zijn essay American Idiots: in de laatste dagen van een rijk nemen de idioten de macht over. Leiders die niet bouwen, maar kapotmaken. Leiders die niet verbinden, maar verdelen. Het is precies wat we zien: show boven inhoud, lawaai boven wijsheid.

En dat doet pijn. Vertrouwen brokkelt af, het debat verhardt, leiderschap verwordt tot show. Want als elke dreiging wordt beantwoord met vier keer zoveel wapens, elke fout met een rel, elke nuance met spot, verliezen we grip op wat écht telt.

Misschien moeten we minder roepen en meer denken. Minder bombarie, meer nuance. Minder paniek, meer realiteit. Minder spektakel, meer inhoud. Niet alleen harder zijn, maar slimmer. Want echte kracht zit niet in volume, maar in visie. En dat zie je pas écht als de camera’s uitgaan.