De dubbele dubbele moraal van Rutte en Zijlstra

Een beetje integer kan niet. Het is een legendarische uitspraak van Ien Dales die vandaag op de social media weer een groot aantal keer aangehaald is naar aanleiding van de kwestie Mark Verheijen. Dit VVD Kamerlid heeft in zijn rol van gedeputeerde van de provincie Limburg in 2011 en 2012 voor duizenden euro’s ten onrechte gedeclareerd. Hierbij zou hij volgens het NRC ‘privé-uitgaven, campagnekosten en kosten als lid van het landelijke VVD-bestuur’ bij de Provincie in rekening gebracht hebben in strijd met de gedragscode en declaratieregels.

Bescheidenheid zou op zijn plaats zijn van Verheijen, want natuurlijk schieten gelijk notoire VVD namen als Ton Hooijmaijers (fraude, omkoping, valsheid in geschrifte en witwassen) en Jos van Rey (aannemen van giften, witwassen, ronselen van stemmen en schenden van ambtsgeheim) door het hoofd. Maar als je het dan vervolgens in je hoofd haalt om ‘ik ben een politicus, geen heilige’ te zeggen, wil je als politicus kennelijk ook maar alle eventuele schijn van integer gedrag vermijden.

Gelukkig is de VVD volgens haar eigen standpunten KEIHARD tegen fraude. Ze willen immers ‘meer preventie en harder straffen bij fraude’. Des te vreemder zijn de reacties van Rutte en Zijlstra op Verheijens optreden. Waar zij harde taal uitgeroepen hebben over Griekenland, geldt nu echter de logica van het downplayen: voor Rutte is de kwestie ‘opgeblazen en opgepompt’ en Halbe Zijlstra vindt dat hij ‘prima’ zijn werk kan doen. Hoe dubbel kan je moraal zijn?

Maar kennelijk kan het nog dubbeler. Kennen we het verhaal rond Co Verdaas nog? Op dagen als deze vraag ik mij namelijk af hoe hij zich moet voelen bij dergelijke affaires.  Verdaas is immers om ongeveer 800 euro afgetreden na slechts een maand staatssecretaris te zijn geweest. Wat zei Zijlstra hierover? Dat het ‘verstandig’ was van Verdaas. En volgens Rutte was er ‘relevante informatie verzuimd te melden’. De consequentie is dan helder’. Met andere woorden: wieberen.

Natuurlijk is er voor Rutte en Zijlstra een groot verschil tussen Verdaas en Verheijen, buiten het feit natuurlijk dat Verheijen een partijgenoot van de beide heren is. Het grote verschil is dat waar Verdaas ‘slechts’ een ongekozen staatssecretaris was wiens portefeuille kon worden teruggevorderd, Verheijen een gekozen volksvertegenwoordiger is van een kabinet dat nog maar 77 zetels in de Tweede Kamer telt. Dus wat als hij zijn zetel niet aan de VVD terug zou geven? Regeren in de Tweede Kamer met de kleinst mogelijke meerderheid is voor Rutte cum suis uiteraard onwenselijk, waarmee deze moraal makkelijk te verklaren is.