Barack Obama, de witte president

Dear Barack,

Amerikaanse toestanden, zeggen wij hier in de polder als er iets extreems gebeurt. Inmiddels mogen we wel spreken van Nederlandse toestanden. De afgelopen vijf kabinetten zaten de rit niet uit en ook de komende verkiezingen voorspellen een weinig stabiele coalitie. Tussendoor gooit onze Kamervoorzitter in de zomer doodleuk de deur op slot. ‘Zomerreces,’ noemt men dat hier met een deftig woord. ‘Vakantie op onze kosten,’ zeggen ze op de Albert Cuyp. En maar verontwaardiging acteren als knoflooklanden (de naam alleen al; noemen ze ons in Italië soms stamppot-landen?) in Zuid-Europa niet hard genoeg werken om hun schulden op orde te krijgen. Zo belangrijk is Nederland dus, dat we met een gerust hart de toko twee maanden sluiten. De wereld staat in brand, maar het enige wat in de Nederlandse politiek in de fik staat is de barbecue van Aleid Wolfsen tijdens zijn fietsvakantie. Weet jij Amsterdam aan te wijzen op een wereldkaart, Barack?

De vergelijking tussen jouw VS en mijn Nederland gaat politiek bekeken dan ook volledig mank. Een Haagse partijleider die op werkbezoek gaat in Drenthe en tussen de middag zelf meegebrachte bammetjes kaas deelt met werknemers van de lokale plantsoenendienst is toch nét even anders dan Mitt Romney die met een privéleger aan beveiligers na een bezoek aan de Klaagmuur wordt ontvangen door president Peres in Jeruzalem. Romney sprak trouwens dreigende taal in Israël. Hij dreigde Teheran met ‘alle middelen die ingezet kunnen worden om te voorkomen dat Iran een kernwapen krijgt.’

In Europa schudden we meestal met het hoofd als een cowboy oorlogstaal uitslaat. Wij zijn meer van het poldermodel; hogere evenwichtskunst voor politieke acrobaten. Zelfs de top van het Nederlandse bedrijfsleven wil terug naar de oude tijden van een sterke vakbond, zo bleek deze week. Daar moet je op Wall Street eens mee aankomen!

Over naar de actualiteit in jouw omgeving, want zoals je merkt is het hier komkommertijd. Na de schietpartij in Aurora deed je wat je moest doen. Een hart onder de riem hier, een bemoedigend woord daar. Onder de mensen ben je nog altijd de aimabele man die geschiedenis schreef als eerste zwarte president van het nog altijd machtigste land ter wereld. De wereld pinkte een traan weg na je inauguratietoespraak. Zwarte kinderen wisten vanaf dat moment: ‘Ik kan, net als Jay-Z, toetreden tot de Illuminati of president worden van de VS.’

Dat is natuurlijk heel wat, maar waarom je toch steevast een zwarte president wordt genoemd is me een raadsel. Je moeder is nota bene wit! Een fijne ontkenning van het moederschap. Qua politieke daden verschil je overigens niet veel van je witte voorgangers, al won je al vrij snel een Nobelprijs voor de Vrede. Waarvoor je die kreeg is niet helemaal duidelijk.

Zo torpedeerde je deze week na wekenlange onderhandelingen het eerste VN-wapenverdrag, gericht op het terugdringen van de internationale wapenhandel. Ik snap dat de wapenlobby in je nek zit te hijgen maar door jouw ervaringen met jeugdcriminaliteit in Chicago en de massamoord in Denver nog vers in het geheugen had ik in mijn grenzeloze naïviteit iets anders verwacht. Nee, gehoopt.

En ja, ik weet het. Verschillende commentatoren schreeuwden na het drama in Aurora dat het niet chic zou zijn nú iets te zeggen over wapenhandel, omdat dat uitgelegd kan worden als een poging tot politiek gewin. Ik geloof in het tegenovergestelde: het zou juist nu chic zijn iets te doen tegen één van de grootste massamoordenaars aller tijden: het vuurwapen. Ga niet de geschiedenis in als de zwarte (of witte) president van de VS die niets deed tegen vuurwapenhandel. Ga de geschiedenis in als de president die zijn Nobelprijs voor de Vrede eer aandeed.

Dennis L’Ami schrijft iedere woensdag een column in de vorm van een brief op Joop waarin hij het nieuws op satirische wijze beschrijft. Vorige week: Vrouw aan het woord, hemelse vrede verstoord