2013, het jaar van de onwetende machthebbers

Het is pas november, maar het is niet voorbarig om te stellen dat 2013 de geschiedenis in zal gaan als het jaar van de onwetende machthebbers.

Zo was daar Barack Obama, die zei niets te hebben geweten van het afluisteren van Angela Merkel door zijn eigen NSA. Op haar beurt was Merkel zich van geen kwaad bewust toen zij Europese milieuwetgeving op de lange baan schoof nadat haar partij zeven ton ontving van de familie Quandt (grootaandeelhouder van BMW). In eigen land speelde Piet Moerland stommetje over de cowboys die onder de Rabo-vlag casinootje speelden.

Wellicht dat de megalomane architectuur van het Utrechtse hoofdkantoor al een veeg teken aan de wand was; een bank met zo’n landschap verkrachtende ivoren toren als hoofdzetel kan nooit bescheiden blijven, maar in de wereld van Piet Moerland kan alles. Pardon, kón alles.

Machtsmisbruik, achterkamertjes en corruptie zijn zo oud als de mensheid zelf en het cynische is natuurlijk dat iedereen die de kans krijgt de buurman te bespieden die kans met beide handen aanpakt. Niets menselijks is de mens vreemd. Tot zover niets nieuws onder de zon. Is het menselijk om net zo vaak te draaien over de JSF als dat die kostenoverschrijding met vleugels loopings kan maken? Nee, dat is wat anders. Dat heet politiek.

Om terug te komen op de al jaren voortwoekerende onkruidbestrijding die men regulering van banken noemt: tegenstrijdig is de grote verontwaardiging die de kop op stak over de bonussen van bankiers, het redden van banken en wat dies meer zij, tegenover de oorverdovende stilte toen uitkwam dat we allemaal onder continue surveillance staan van de NSA. Waar de Occupy-beweging vleugels kreeg door de schandalen uit de financiële wereld, bleef het namelijk relatief stil in de straten toen Edward Snowden op de vlucht moest. Natuurlijk, kranten stonden er vol van, maar grootschalige protesten onder burgers bleven uit.

Wat is dat toch, dat als je aan iemands pensioen komt, er politieke partijen worden opgericht of tentenkampen worden opgetogen uit aversie tegen het huidige financiële systeem terwijl een ondermijning van privacy amper iemand mobiliseert? Wordt privacy soms overschat als verworven recht?

Een eenduidige conclusie lijkt er niet, wellicht is het daarvoor nog te vroeg. Misschien lachen onze kleinkinderen ons uit voor onze rare Facebook-berichten en vreemde slogans van 140 tekens. Maar misschien is het minder onschuldig en zullen onze kleinkinderen in een politiestaat leven omdat onze generatie privacy gelijk stelde met iets dat de staat toebehoort.

Als privacy datgene is wat overblijft tijdens de meest intieme momenten in ons leven, bestaat het privédomein nog, maar voor hoe lang is niet duidelijk. Als privacy datgene is wat overblijft ná de meest intieme momenten in ons leven bestaat het niet meer. Gezien de lauwe reacties onder de bevolking hoeven we daar niet om te treuren. Kennelijk is het onbelangrijk want we stonden erbij en keken er naar toen privacy werd afgeschaft. Nee, wacht. Ze stonden erbij, keken naar óns en ze zullen blijven kijken.

Volg Dennis L’Ami ook op Twitter