De moeder van Washington Post-journalist Philip Kennicott was ooit een getalenteerd violiste, maar had nooit de moed en het doorzettingsvermogen echt iets met dat talent te doen. Ze sterft verbitterd en verwijt het haar gezin dat ze geen muzikale carrière heeft kunnen hebben.

Na haar overlijden zoekt Kennicott, pianist en journalist en minstens zo muzikaal als zijn moeder, troost in Bachs beroemde Goldbergvariaties, een van de meest fascinerende en veeleisende muziekstukken ooit geschreven. 

Kennicott raakt geobsedeerd door hun ingewikkelde structuur, hun meedogenloze helderheid en de vele technische, intellectuele en emotionele uitdagingen die ze vormen voor iedereen die ze probeert te spelen. Terwijl hij zijn best doet de Goldbergvariaties te beheersen, leert hij zichzelf en zijn moeder beter kennen.

Bach schreef de Goldbergvariaties omstreeks 1740. Het was een schanierpunt in zijn carrière, waaruit later het Musikalisches Opfer en Die Kunst der Fuge voortkwamen.

Het stuk opent met een aria, gevolgd door 30 variaties, waarbij de baslijn van de linkerhand de constante blijft. Als afsluiter komt de Aria weer terug. 

De dertig variaties zijn opgebouwd uit tien groepen. Beginnend met een milde variatie, gevolgd door een virtuoos deel en afgesloten met een canon. 

Alleen in het laatste drietal is de canon vervangen door een quodlibet. Daarin verweeft Bach twee volksliedjes met zijn bestaande melodie.