Column Claudia de Breij | #metoo

Dat we dankzij de onthullingen over Harvey Weinstein eindelijk echt serieus praten over grensoverschrijdend seksueel gedrag (een eufemisme omdat de definitie reikt tot en met verkrachting) zet aan het denken.

Bijvoorbeeld.

#Metoo, geldt dat ook voor mij? Het antwoord is ja. Toch voel ik weerstand die letterlijke verhalen (het zijn er in mijn geval twee, twee nare maar geen doodenge verhalen) te delen op sociale media zoals veel andere vrouwen moedig deden. Waarom?
Omdat ik er één van de twee destijds mee heb geconfronteerd, en merk dat als ik hem tegenkom (het is vijfentwintig jaar geleden, maar ik kom die man gek genoeg nog weleens tegen) hij geïntimideerder is door mij dan ik nu door hem. Omdat het geen rol speelt in mijn dagelijks leven, mijn seksleven of mijn omgang met mannen.
En ook: omdat ik deze twee eikels zoveel jaar na dato geen rol in mijn biografie gun.

Toch voel ik me een beetje flauw tegenover al die vrouwen die het wel doen, in alle kwetsbaarheid vertellen wat je is overkomen. Dat spijt me. Maar iets weerhoudt me, misschien het bovenstaande, misschien iets dat ik zelf nog niet goed kan benoemen.

Een andere gedachte. #Metoo gaat nog steeds over de vrouwen die het is overkomen. Maar het is ze dus niet overkómen. Het is ze aangedaan, door mannen.
De taal die we gebruiken klopt niet. In nieuwsberichten gaat het altijd over het aantal vrouwen dat ís verkracht, nooit over het aantal mannen dat hééft verkracht. Dat lijkt misschien een onbelangrijk taalkundig detail, maar dat is het niet. Voortaan moet er niet meer staan ‘in Zuid-Afrika wordt elke minuut een vrouw verkracht’ maar ‘in Zuid-Afrika verkracht elke minuut een man een vrouw’. Het is geen natuurverschijnsel, zoals regen. Het is een handeling. Het is een keuze.

Nóg een gedachte, een van de velen. Sommige mannen voelen zich aangevallen. Ze denken dat het feit dat vrouwen nu benoemen dat het ze allemaal is overkomen dat een man hun seksuele grenzen overschreed, ook betekent dat ze zeggen dat alle mannen schuldig zijn aan grensoverschrijdend gedrag.

Dat is, om met mijn goede vriendin Máxima Zorreguita te spreken, een beetje dom.
In mijn leven ben ik honderdduizenden mannen tegengekomen. Met twee daarvan heb ik een vervelende ervaring op dit vlak. Ionica Smeets moet er maar eens een som van maken, deze alfa vindt het zo wel duidelijk genoeg.

Maar. Het feit dat ik het er ‘maar twee’ zou kunnen noemen, geeft aan dat deze discussie geen dag te vroeg komt. We zijn zó gewend op te moeten letten, zo gewend hard door het park te fietsen ’s avonds laat terwijl je mannelijke vrienden rustig kunnen kuieren, zo gewend het als een natuurverschijnsel, als regen te beschouwen. Het is nou eenmaal zo. Het hoort erbij. Als het je niet (al te veel) is overkomen heb je geluk.

Als er nu een generatie vrouwen aankomt die inziet hoe absurd die gedachte is geweest, dan komen we ergens. Het is geen regen, het is niet iets wat ons overkomt. Het is een beslissing, het is een handeling van een ander en het moet verdomme maar eens afgelopen zijn.